پیش از هر چیز به آقای «کمال عبدی» برای ترجمه ی روان نمایشنامه و شناخت درستی که از کمدی دارند، تبریک میگویم. از آنجایی که با یک نمایش حرکت محور مواجهیم، شاید اگر سالن شماره ی یک "مهرگان" انتخاب شده بود، ظرافت های کار گروه ؛ بیشتر به چشم می آمد ولی خوشبختانه با وجود سن پائین و تجربه ی محدود شماری از بازیگران، شاهد هماهنگی قابل قبول و ریتم درستی هستیم. بازی با نور برای القای فلاش بک و فلاش فوروارد، تمهید هوشمندانه ای بوده که با حفظ راکورد حسی و موقعیتی بازیگران، به اجرای تأثیرگذاری نیز منجر شده است. طراحی صحنه نیز بسیار مینیمال و کاملاً در خدمت فضاسازی مناسب برای نمایش است. با چهره پردازی ها البته قدری مشکل داشتم و شاید میشد به طراحی بهتری رسید. از بین بازیگران ؛ بیمار شماره ی 22403 (خانم رزا یزدی) که بدون دیالوگ و کاملاً اکت محور بودند و همچنین بیمار شماره ی 22401 (خانم فاطمه عبدی) و شخصیت مرگ (با بازی استاندارد، به اندازه و کنترل شده ی آقای علی هادوی) را بیشتر از سایرین دوست داشتم. گاهی اوقات صدای جیغ و فریاد بعضی از بازیگران، آزاردهنده میشد و البته کیفیت صدای ضبط شده (یا شاید کیفیت سیستم پخش یا شاید هم هر دو) چندان مطلوب نبود. در مجموع ؛ بسیار لذت بردم و مشتاق تماشای کارهای بعدی این گروه خلاق، جوان و مستقل ؛ خواهم ماند.