نمایش جالبی بود
بازی‌ها به جز یکی دو نفر واقعا خوب بود.
نمایشنامه خوش‌فکر و تازه‌ای داشت

یه تیکه از زندگی معمولی همه ما آدم‌ها بود با تمام لحظه‌های شاد و غمگین. برای من به شخصه مونولوگ‌گویی‌ها جذاب‌تر بود و نمایش در این مواقع چیزی بیشتر برای گفتن به مخاطب داشت. در مجموع خوب بود، اما می‌تونست پخته‌تر باشه. شاید یه جاهایی برای جذب عموم مخاطب، قوه طنز سطحی از مفهوم عمقی نمایش سبقت می‌گرفت که اگر این بخش‌ها حذف یا به سبک بهینه‌تری کار می‌شد، نتیجه خیلی بهتر بود.

اجرای زیبایی بود، اما از آن نمایش‌هایی نبود که تا مدت‌ها در گوشه ذهن بمونه. دکور این نمایش رو دوست داشتم.

تجربه جالبی بود و ارزش دیدن داشت. البته متن می‌تونست پخته‌تر باشه. قشنگی این اجرا همزادپنداری تماشاگر با درد کاراکتر بود. به‌خصوص در لحظات خاموشی مطلق می‌شد به خوبی زجر افرادی رو که تنهایی و تاریکی رو تجربه می‌کنند، حس کرد. فرم بسیار جذاب بود، اما دوست داشتم که متن بیشتر از این چیزی برای گفتن داشته باشه.
ویژگی بارز کارهای آقای افشاریان، نگاه به مشکلات با عینک احساس و همزادپنداریه که این امتیاز کارهای ایشون محسوب می‌شه.
اما یه نکته کوچیک درمورد فرهنگ تماشای تئاتر: متاسفانه در زمان‌های خاموشی، بسیاری از تماشاگران مدام گوشی خودشون رو چک می‌کردند و به آزاری که دارند به باقی افراد می‌رسونن، اهمیتی نمی‌دادن. خیلی عجیبه که هنوز تماشاگر تئاتر این فرهنگ رو نداره که نور گوشی برای باقی مخاطبان و همین‌طور بازیگر، به شدت آزاردهنده است.

بازی فوق‌العاده علی سرابی بیش از هر چیزی این نمایش رو جذاب می‌کرد. گروه موسیقی، طراحی صحنه و نورپردازی عالی بود. این نمایش واقعا ارزش دیدن داره.
البته در مورد تجربه‌ای که داشتم، انتقادهایی هم دارم. انتقاد من نه به نمایش بلکه به مجموعه تالار وحدت اشاره داره.
متاسفانه در زمان ورود، خانم‌ها و آقایان به تفکیک از هم باید وارد محوطه می‌شدند و حراست خانم‌ها به شکل توهین‌آمیزی به خاطر پوشش تعدادی از بانوان، مانع ورودشون می‌شد و آرامش باقی تماشاگران رو هم مختل می‌کرد... واقعا این برخورد با تماشاگر تئاتر و هر انسان دیگری در محیط فرهنگی به هیچ وجه صحیح نیست!
دوم اینکه سالن تلار وحدت با وجود زیبایی معماری کلاسیک، در چیدمان صندلی‌ها مشکل داره. ردیف‌ها به شدت به هم چسبیده هستند و اگر شخصی (با هر نوع فیزیک بدنی) صندلی وسط یک ردیف رو خریده باشه، برای رفتن به جایگاهش باید هفت خان رستم رو طی کنه! باید از میان دو ردیف به شدت به‌هم چسبیده رد بشه. جوری که حتی هرچی تماشاچی‌های کناری پاشون رو کنار بکشن، باز هم فضا برای راه رفتن در وسط دو لاین برای رسیدن به صندلی‌های میانی کافی نباشه. در حالی که می‌شد با ایجاد یک لاین میانی از ابتدا تا انتهای سالن، این مشکل رو حل کرد.
امیدوارم کادر و مسئولین مجموعه تلار وحدت، در اجراهای بعدی ارزش بیشتری برای تماشاگر قائل بشن و به فکر آرامش قبل اجرای تماشاگران هم باشن.