هیچ وقت متن خانه برنارد آلبا رو دوست نداشتم.شاید بهترین اجرایی که می‌شد ازش تو تاریخ نمایش ایران دید رو دکتر علی رفیعی برد که اون اجرا روم هم دوست نداشتم. دوسش ندارم ولی تاحالا دست کم ۱۰ تا اجرا ازش دیدم. این بارم باز در جهت این که به متن علاقه پیدا کنم اتفاقی نیفتاد . ولی من طرفدار دانیال اربابی شدم. من یک پرفورمنس پر از حرکت حساب شده ، میزانسن های دقیق ، نور بی قر و فر ولی درست.نظم بی مثال در بازی جمعی بازیگران. دیدم ، که پر از نبوغ یک کارگردان جوان بود، بازی درخشانی ندیدم که این خودش از نکات درخشان کار بود.بازیگر به مثابه متریال اجرا .من یک نظام زیبا و آرتیستیک و خوش ریتم تماشا کردم که فرصت نکردم چشم ازش بردارم. پشت تمام این نظم و طراحی فقط یک نفر. کارگردان اثر بود که این درخشانه

خسته نباشید به گروه. اگر به دنبال لقمه حاضر و آماده هستید نمایش چند تکه لغزان رو نبینید. این گروه مدل روایت و شیوه ی اجرایی خودش رو به بهترین شکل پیدا کرده و قطعا مخاطب خاص خودش رو داره. تکرار، انتظار، تسلسل دیوانه وار، خنده های مصنوعی ادامه دار، و موسیقی فرمی رو ساخته که خیلی از متن جلوتره، در واقع بیشتر متون نمایشی علیرضا اجلی در اجرا کامل میشن. یک سوژه اصلی چند خطی و باقی خورده روایت ها که کنار سوژه قرار میگیرن تا گاهی حتی مخاطب رو از سوژه دور کنن از ذهن مخاطب کار بکشن منتظرت بزارن تا اون چیزی رو که میخوای بعنوان حق مطلب بگیری رو خیلی راحت بهت نده.

من این نمایش. این بازی های سخت و درخدمت فرم، ایده های اجرایی مریض، و عذابی که برای پیدا کردن حرف متن کشیدم رو دوست داشتم. فضای تئاتر تجربی همیشه جلوتر از جریان اصلی تئاتره. امیدوارم همیشه این شکلی باشید. ❤️

خسته نباشید به ارسلان خالویی و گروه توانا و عزیز نمایش تخلیه. نمایش رو شب اول به تماشا نشستم و لذت بردم از دیدن اجرایی سرحال، با بازی های یکدست و دوست داشتنی، به عزیزان تئاتری و غیر تئاتری حتما دیدن کار رو پیشنهاد میکنم. قطعا از بخش زیادی از نمایش های پر سر و صدای روی صحنه بهتره و بهتره که بیاید و ببینید یه گروه متکی به خود چطور تو سالن لذت دیدن یه نمایش شریف رو بهتون هدیه میدن.

خالویی عزیز و تمام گروه. درخششتون ابدی و پیشرفتتون روز افزون.