سهراب سلیمی با شصت و پنج سال سن، مویش را در آسیاب سفید نکرده است!
او دوران پر فراز و نشیبی از تاریخ معاصر ایران را از سر گذرانده و در فضای پیش از انقلاب، انقلاب، جنگ و پس از آن تنفس نموده است.
وانیک یک آرمانگراست. او در رویای جامعۀ بی طبقه؛ انقلاب کارگری و سرنگونی سرمایه دارانِ مرفه را در سر می پروانده و اکنون در نمایشی که سلیمی با ادغام دو نمایشنامه به صحنه می برد، میان دوستان بورژوازی و رئیس جیره خوارش گرفتار آمده و کابوس دیکتاتوری پرولتاریای فرودست اینک او را به تاب آورده و به تردید و فکر فرو می برد.
آنچه صحنۀ باران در این شبها بدان مزین شده را می توان برشی از گذشته و حال وانیک های وطنی دانست.
تماشای وانیک را توصیه می کنم.
از جناب سلیمی و تیم خوبش سپاسگزارم.
(در مطلب جداگانه ای به بررسی جزئیات این نمایش از دید خود خواهم پرداخت.)