سلام. می خوام درباره نمایش پسران پشت نقاب بنویسم.
از سادگی صحنه و دکور ساده خیلی خوشم اومد و اون جعبه های آهنی با رنگ های متفاوت که فکر کنم گاهی قبر می شدن، گاهی تخت و گاهی سلول. هر بخش از نمایش با شعری شروع می شد که حداقل خود من می تونستم اینطوری ارتباط بیشتری برقرار کنم با موضوع اون بخش.
اجبار در سپری کردن دوره سربازی و اینکه همه چیز زندگی حتی عشق منوط به گذروندن این دوره میشه، تفکر اینکه پسرا در این دوره آدم یا مرد میشن، اینکه حس پسرها وقتی بخوان نشون بدن و گاهی هر اعتراضی که بخوان بکنن با جمله "تو دیگه مرد شدی" یا " تو مرد خونه ای" متوقف میشه و سرانجام پرداختن به این مسئله که پسرها با اینکه اکثر آدما فکر می کنن آدمای آزادین و راحت تر و بی دغدغه تر زندگی می کنن، پشت نقاب های بی خیالی و خنده هاشون مشکلات روحی و روانی بسیاری دارن، موضوع تفکربرانگیزی بود. و همینطور در نمایش نشون داده شد هر کدوم از پسرها از خانواده های مختلف، با فرهنگ ها و رفتارها و عقاید متفاوت بودن. اونها در واقع در میان خانواده بودن و با مشکلات و انتظارات و حتی تحقیرهای خاص خودشون ولی از خانواده دور ِ دور.....
اینو دوست داشتم که روند نمایش به صورت کلیشه منجر نشد به اینکه حالا چیکار کنیم یا چیکار میشه کرد و فقط نمایش صرف دغدغه ها بود و خود بیننده در پی تفکر و حتی نکوهش برمیومد که گاهی به خود این مسئله بیشتر نیازه. من در حین دیدن این نمایش گاهی می خواستم با فریادشون فریاد بزنم و اون مونولوگ در مورد زندگی و اجبار ما در چرخیدن با جرخش اون و.... منو بسیار تحت تأثیر قرار داد.

ممنون از خانم مهاجر، دوست خوبم فیروزه فیاض بخش، پسران نمایش و همه اونایی که شرکت داشتن.