نکته ی جذاب نمایش "پسرهای پُشت نقاب" برای من این بود که نمایشنامه نویسان و کارگردان اثر ؛ خانم بودند در حالیکه سوژه به شدت پسرانه ست. موضوع "سربازی" و دیدگاه های مختلفی که همیشه در موردش صحبت میشود. به عنوان کار نخست، قطعاً نمره ی قبولی میگیرد. به ویژه اپیزود هشتم (دایره) که متنی هوشمندانه و دقیق داشت اما سوژه پتانسیل این را داشت که از سطح فراتر برود و فضاهای تازه ای را تجربه کند. شاید کمی جسارت بیشتر یا تحقیقات میدانی دقیق تر، متن را ارتقاء میداد و با اثر قابل تأمل تری مواجه میشدیم. بازی یکدست و روان بازیگران در کنار طراحی ساده اما هوشمندانه ی صحنه ؛ از نقاط مثبت نمایش بود. صدای دکلمه ها، یا کیفیت ضبط مناسبی نداشت یا کیفیت پخشش مطلوب نبود ضمن اینکه اساساً با فضای نمایش و جنس بازی ها نیز چندان همخوانی نداشت. برای من درگیرکننده نبود اما حتماً ارزش حداقل یکبار تماشا را دارد.