من این نمایش رو جمعه دیدم و با تصورم خیلی فاصله داشت؛ با سبک نویسندگی آقای نبویان آشنا بودم ولی امیدوار بودم نمایشنامه نویسیشون متفاوت باشه که نبود. از اونجایی که مقوله تناسخ خیلی برام جذابه و تا جایی که دربارش تحقیق کردم بنظرم خیلی گسترده و ظریفه، از عنوان نمایش انتظار نمایشی با تم فلسفی داشتم که بیشتر بشه خود بحث تناسخ به خصوص قوانینش رو توش دید که اینجوری نبود... تئاتر خوبی بود که جدا از قصه و متن، بازی هومن حاجی عبداللهی نقش خیلی پررنگی توی این خوب بودن داشت؛ بازیشون اینقدر خوب بود که دردها و دغدغه هاش رو با تمام وجود میشد حس کرد... فکر میکنم اگر قصه زندگی های بیشتر با جزئیات کمتری رو میدیدم خیلی نمایش جذابی میشد (مثلا در طول 70 دقیقه به جای اجرای 2 زندگی و شنیدن یک زندگی، چهار پنج زندگی رو میدیدیم ولی به صورت خلاصه تر)؛ جزئیات زیاد و دیالوگ های تفصیلی (که سبک نویسندگی امیرعلی نبویانه) بعضی جاها تماشاگر رو خسته میکرد.
بازی بهار نوروزپور بعضی جاها خوب بود و بعضی جاها ضعیف و غیرقابل باور...
دیالوگ های آخرین وویسی که پخش شد خیلی خوب بود و تقریبا تنها قسمتی بود که واقعا به دلم نشست...