خسته نباشید به گروه. اگر به دنبال لقمه حاضر و آماده هستید نمایش چند تکه لغزان رو نبینید. این گروه مدل روایت و شیوه ی اجرایی خودش رو به بهترین شکل پیدا کرده و قطعا مخاطب خاص خودش رو داره. تکرار، انتظار، تسلسل دیوانه وار، خنده های مصنوعی ادامه دار، و موسیقی فرمی رو ساخته که خیلی از متن جلوتره، در واقع بیشتر متون نمایشی علیرضا اجلی در اجرا کامل میشن. یک سوژه اصلی چند خطی و باقی خورده روایت ها که کنار سوژه قرار میگیرن تا گاهی حتی مخاطب رو از سوژه دور کنن از ذهن مخاطب کار بکشن منتظرت بزارن تا اون چیزی رو که میخوای بعنوان حق مطلب بگیری رو خیلی راحت بهت نده.

من این نمایش. این بازی های سخت و درخدمت فرم، ایده های اجرایی مریض، و عذابی که برای پیدا کردن حرف متن کشیدم رو دوست داشتم. فضای تئاتر تجربی همیشه جلوتر از جریان اصلی تئاتره. امیدوارم همیشه این شکلی باشید. ❤️