ابتدا از آخر شروع کنم! آرزویی که بعد از خروج از سالن حوزه هنری به ذهنم نشست و این که کاش این نمایش در فضای بزرگتری -با تماشاچیان بیشتری - و البته تحت حمایت های زیادتری اجرا میشد که همگان لذت یک تاتر مفهومی و زیبا را بچشند. گذشته از اینکه فضای کوچک سالن صدالبته حس تعاملی بین صحنه و مخاطب را بیشتر میکرد و کوچکترین حرکت و کمترین نوسان صدا به دل مینشست . البته که متن که یک متن دفاع مقدسی بر زمینه یک عشق افلاطونی و اسطوره ای است از دل برمیاید . دل هایی که هم اینک در روزگار ما باید کاوید و جستجو گرد. به نظر متن روایت دیالکتیک وار نمایش قصه این کاویدن است . من نمیخواهم ابدا قصه رو لو بدهم و البته اگر هم لو رفت باز از ارزش ذاتی آن کم نمیشود چون فرم نمایش فرمی است که به ظاهر زمان دارد اما میتونه به لحاظ داشتن بار نمادین و سمبلیک ( مثال بارز آن کهن الگوی وصال و عروسی و نیز انتظار که انگار یک مفهوم ابدی برای انسان است ) بارها و بارها در ذهن تک تک من و تویی که این نمایش رو دیدیم بازافرینی بشه و در زندگی امروزمون جاری و ساری شه.
درام به خوبی نوشته شده . تعلیق ها و تفکیک پرده ها عالی ... نورپردازی و کلا عوامل کمک صحنه خوب ....و البته بازی واقعا سخت و احساسی سرکار خانم موسوی و جناب اقای مرادی رو نباید نادیده گرفت و به این دو عزیز خسته نباشید میگم. و همگان رو دعوت میکنم به تماشای این نمایش زیبا .......
یک نمایش زیبا و پاک.