دیشب به تماشای کاری نشستم که تا همین هفته ی پیش به هیچ وجه قصد دیدنش رو نداشتم . اما به لطف نظرات خوب دوستان و دیدن لیست آهنگ های این کار ، دیگه مگه می شد مقاومت کرد و نرفت ؟
مگه تا حالا چند بار فرصت تماشای اجرای زنده ی آهنگ هایی رو داشتیم که با بعضی هاشون زندگی کردیم ؟
بازی اشکان خطیبی عزیز مثل همیشه خیلی عالی ، اما خوانندگیش به نظر من عالی نبود . البته به عنوان یک بازیگر ( نه خواننده ) خیلی خوب بود. آهنگ Melancholy Man که عاشقشم رو خیلی خوب خوند و تونست حس و حال عجیب این آهنگ رو انتقال بده.
اجرای Dance Me to the End of Love هم خیلی خوب بود و کلیپ ها و تصاویری که پخش می شد ، ادای دین جالبی بود به خیلی ها که جاشون خالی بود (بیشتر از همه باب دیلن) .
بازی و خوانندگی غزل شاکری رو دوست نداشتم.
Those Were The Days تنها آهنگی بود که وقتی غزل شاکری خوند ، واقعا لذت بردم. کلیپ ها خیلی خوب بود. تصاویر خشن فیلم ها پارادوکس جالبی با ملودی شاد آهنگ داشت.
اما Back To Black که خیلی بی ربط بود و دلیل انتخابش رو نفهمیدم . خوندن این آهنگ خیلی سخته ونه متنش به موضوع خیلی ربط داشت و نه ... دیدن ادامه ›› غزل شاکری خوب اجرا کرد . تازه مجبور بودند دست به خودسانسوری هم بزنند .
حضور رضا یزدانی رو هم درک نکردم . اومده بود تا هرچی تحریر بلده رو آهنگ فرهاد پیاده کند.

در کل همه چیز خیلی خوب بود و یاد خیلی چیزهای دوست داشتنی افتادیم . از دائی جان ناپلئون گرفته تا صورت زخمی ، حرفه ای ، فیل ، Bee Gees و مهمتر از همه Sound of Silence که اشکان خطیبی هی زمزمه می کرد و داغ اجراش رو به دلمون گذاشت.
در آخر یک تشکر خاص از اشکان خطیبی که سعی نکرد Imagine رو مثل جان لنون بخونه. کلن من یک غیرت خاصی رو جان لنون دارم و به نظرم این آهنگ رو فقط خودش می تونست مثل خودش بخونه. البته آهنگ این قدر فوق العادست که هر کسی هرجور بخونه ، بازم حس خوبی داره.


پ.ن : ای کاش پرده ی صحنه کمی بالاتر بود تا کسانی مثل ما که مرفهشون کمی درد داره و مجبورند که برن بالکن سه ، می تونستند صفحه نمایش رو کامل ببینند .