کار بلحاظ نور، بازی، صدا و صحنه خیلی خوب عمل می کنه و خاصه ابتکارات بسیار جالبی با نور داره، استفاده از نور کبریت یا سیگار بعنوان تنها منبع نور در صحنه، تابش باریکه های نور از لای تخته های اتاق، بازی قشنگ پرژکتور معلق در هنگام شعرخوانی اشکان خطیبی...
تنوع چشمگیر جنس و ژانر در کارهای علیرضا کوشک جلالی تشخیص خط مشی فکریش رو مشکل می کنه؛ یک اثر تا حدوی خشن و تراژیک با القای حس دلهره (بخصوص با بازی فوق العاده اش با نور)، بلافاصله بعد از چند کار با حس پررنگ کمیک. اما به نظر می رسه که در مجموع دغدغه او، نقد دنیای مدرن و مناسبات غیر انسانی اونه؛ در هر حال هر اثر او نشون از همه فن حریف بودنش داره و اینکه خیلی راحت و روان و بدون اتلاف انرژی توانایی انتقال ذهنیتش رو از طریق مدیوم تئاتر داره.
همچنین بکارگیری بازیگران جوان و مستعد و حتی شهرستانی در آثارش نشون می ده که در پی ستاره سازی و استفاده بردن از منافع مادی این فن شریف نیست، و این احترام منو به ایشون صد چندان می کنه.
از صمیم قلب امیدوارم که هر چه زودتر سلامتیشون رو بازبیابند و شاهد حضور قدرتمندشون در تئاتر کشورمون باشیم.