چهار قاب عکس که با صاحبشان صحبت می کنند...
این می تواند ایده ی جالب و متفاوتی در سینمای ایران باشد،که مخاطب را برای ادامه ی داستان با خود همراه
... دیدن ادامه ››
کند.اما قصه ازین جا شروع نمی شود.سال هشتاد و هشت است و بحبوحه ی تظاهرات و اعتراض های مردمی و بگیر و ببند های مخصوص آن ایام.
در داستان با مادری مواجه ایم که به شدت از سیاسی بازی به دور است،به کسی کاری ندارد و می خواهد کسی نیز با او کاری نداشته باشد،عین خیلی از مادرهایی که در دور و بر خود می بینیم.زن برادر این مادر از معترضین آن روزهاست که در جنبش سبز شرکت می کند.مادر داستان او را از این جار و جنجال ها بر حذر می کند اما زن برادر که گوشش بدهکار این حرف ها نیست عاقبت کار دست مادر داستان می دهد.زن برادر همراه سیل جمعیت که در کوچه ی بن بست گیر افتاده اند برای فرار از دست مامور ها به خانه ی مادر پناه می آورند.از فردای آن روز ترس و توهم مادر از حمله ی ماموران، تفتیش خانه و دردسر های بعدش قصه ی زیبای داستان را کلید می زند.مادر به تکاپو می افتد تا خانه ی خود را پاکسازی کند برای همین از چهار قاب عکس خود می خواهد بگویند که چه چیز ممنوعه ای در خانه دارند.شوهری که فوت کرده،پسری که برای تحصیل به خارج رفته،پسر دیگری که شهید شده و برادری که از اعضای مجاهدین خلق بوده و به دست نیروهای انقلابی کشته شده چهار قاب عکس روی دیوار را تشکیل می دهند که در قاب خود زنده شده و با مادر شروع به صحبت می کنند.دیالوگ های بی نظیری بین عکس ها رد و بدل می شود ،سیر تاریخ ،مرور وقایع،گاه خنده های تلخی از مخاطب می گیرد.شخصیت ها جان دار و پرداخته می شوند،داستان جلو می رود تا به این جا می رسد که قاب عکس ها ،مادر داستان را قانع می کنند که قاب عکس برادرش را همراه دیگر وسایلی ممنوعه ای که پیدار کرده دور بیندازد تا خانه اش کاملا پاکسازی شود .قاب عکس برادر هر طوری شده می خواهد او را ازین کار منصرف کند اما مادر به اصرار قاب عکس های دیگر و هم چنین ترس خود از حکومت راضی می شود قاب عکس برادر خود را در کیسه ای بیندازد و کیسه را در سطل آشغال سر کوچه شان.ترس این زن از حکومت باعث شد خیلی از چیزهایی که با آن ها خاطره داشت،عتیقه های قدیمی،تعلقاتش،یادگاری های آبا و اجدادی و از همه مهم تر برادرش را قاطی آشغال ها کند و سر کوچه بگذارد،چون تصویر حملات مامورها، در طول تاریخ از زمان رضا خان و محمد رضا گرفته تا کمیته ی اول انقلاب به خانه شان را در خاطر داشت.می دانست چه درد و دلهره وصف ناشدنی در پی اش است.حالا از دیروز که معترضین به خانه اش پناه آورده بودند وحشت تمام وجودش را فرا گرفته بود که نکند این بار هم سر پیری...
برای همین چاره ای نداشت مخصوصا وقتی دید در خانه اش را علامت زده اند یقین کرد که مامورها نشانه گذاری کرده اند تا به خانه اش هجوم بیاورند ،او را ببرند و خانه اش را زیر و رو کنند پس راهی جز دل کندن نداشت...
آشغال هایش را در سطل سر کوچه انداخت و برگشت اکنون دیگر هیچ نداشت.به سمت کوچه و خانه اش روانه شد اما لحظه ای از حرکت باز ایستاد،دید در تمام همسایگانش علامت خورده و نشانه دار شده!
بحت زده سر جایش ایستاد و درنگ کرد،نگاهش درها را یکی یکی گز می کرد،در ذهنش چه گذشت نمی دانم،شاید شجاعتی پیدا کرد، شاید وقتی همه را مبتلا دید فهمید آخر عمری ارزشش را نداشته که این طور خود را بی تعلق خاطر کند،این طور بی کس و بی خاطره...پشیمان شد، برگشت،برگشت که آشغال های دوست داشتنی اش را برگرداند اما دیگر دیر شده بود،ماشین آشغالی حکومت آشغال هایش را برده بود....
اگر حوصله کردید و خواندید لطفا نظر خود را کامنت کنید،ممنون
تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنر
شیرین یزدان بخش، 
حبیب رضایی، 
هدیه تهرانی، 
نگار جواهریان، 
اکبر عبدی، 
صابر ابر، 
شهاب حسینی، 
میرطاهرمظلومی، 
هوشنگ قوانلو
گروه پالت
