ضمن خسته نباشید و احترام به عوامل کار، به نظر من کار بسیار لخت و سطحی میخواست مفاهیم رو انتقال بده. من نمیدونم چرا سبک کار سورئال نوشته شده به نظر من یک کار رئال بود و حتی بخش فیزیکال آخر هم نمیتونه کار رو در فضای سورئال یا حتی رئالیسم جادویی طبقه بندی کنه. میزانسن ها فقط در برگیرنده ی حرکاتی برای شکستن سکون بودن و بازی بازیگرهای خانم و نقش اریک اصلا قابل باور نبود. دیالوگ های طولانی عریان و گاهی حتی بلند فکر کردن کاراکترها هیچ جایی برای کشف مخاطب خالی نذاشته بود.
من واقعا لذت بردم از قصه نمایش و بازی روان بازیگران خوبش و کارگردانی جناب میامی عزیز و واقعیتی که در پس داستان جنگ به تصویر کشیده شد همخوانی معناداری که در کشورمون تجربه اش کردیم و اینکه استفاده از حرکات طراحی شده ای که حضور ردی و ارتباط و گفتگوی بی کلامش با مادر و به تصویر میکشه ... پیشنهاد میکنم دوستان تماشای این نمایش و از دست ندن