فیلم کوتاه›خودتو برسون

پدرسالاری. کلمه ای آشنا برای ما ایرانی ها. داستانی آشنا تر از زاویه دید یک مادر و دخترانش در مقابل یک پدر. پایان بندی فیلم که به مرگ پدر انجامید... یکم به نظرم خیلی مناسب کار نبود. اینکه زاویه دید مریم روایت نشد و ناگفته گذاشته شد خیلی از نکات، از نظر من انتخاب خوبی بود. ولی شاید کوبندگی داستان به تضاد روایت داخل و بیرون خونه میبود. رنگ قرمز که در جای جای فیلم به چشم میخورد نشونه ای از عطش زندگی زنان فیلم بود برای من. و ستون ها و دیوارها و در هایی که باعث جدایی اعضا خانواده با هم میشدن. که باعث میشدن قاب به دو تیکه تقسیم بشه. نمیتونم بگم مثلا این نکته که با وجود سطح پایین اقتصادی خانواده دخترشون آیفون داشت، یک اشتباهه یا اشاره به حفظ ظاهره. در کل فیلم بدی نبود. بازیها هم خوب بودن. همش احساس کمبود یک خلاقیت خاص در داستان و حرف اصلی رو داشتم اما خب رخ نداد. مرگ پدر هم چیزی نبود که به دنبالش باشم. از اونجایی که پدر فقط نمادی از سرکوبگری و مردسالاری بود و شخصیتی هم نداشت از نظر احساسی انسان رو درگیر نمیکرد. شاید اگر شخصیت ها از صرف اون خانواده از هم گسسته‌ی قدیمی نگر ایرانی بیرون میومدن میتونست جالب تر باشه. در کل که موفق باشید :)