چقدر چسبید. چقدر زیبا بود. سبکی به اسم امبینت جز داریم؟ اگر بله که این کنسرت خوبی از این دست بود.
اون آهنگ چهره ها (Faces) چه خوب چهره ی تهران شلوغ و درهم و برهم رو هجو می کرد.
به جز رفت و آمد زیاد به روی سن در اول کنسرت، و برخی مزاحمت های دوستان تماشاگر، اجرای بسیار دلچسبی بود. تیم ایرانی همراه فاتاوا هم به نظرم خیلی جوان و خیلی خوب بودند. یکی از چیزهایی که باعث میشه بیشتر از موسیقی لذت ببرم زبان بدن و اکسپرشن های صورت نوازنده هاست. نوازنده ی پیانو با زبان بدنش و با تعامل کوتاهش با نوازنده ی گیتار باس در آهنگ آخر به شدت در این حس من تاثیر گذاشت.
خسته نباشند خلاصه و برای این گروه آرزوی موفقیت های آتی می کنم.
به آگاهی میرسد به دلیل استقبال و پایان همه بلیتهای یک سانس این کنسرت، سانس دیگری برای آن در نظر گرفته شد.
انزو فاواتا یکی از فعال ترین و شناخته شده ترین نوازندگان جَز ایتالیا به شمار می رود. وی نوازنده ای نوگرا بوده، و در مسیر کند و کاو موسیقاییش همواره با فرهنگ های مختلف موسیقی، و تلفیق موسیقی سنتی و مدرن مواجه بوده است.
ساکسفون تنور و سوپرانو، کلارینت باس و سازهای بادی قومی به ویژه ساردینیایی را می نوازد. و از موسیقی الکترونیک ماهرانه در اجراهای خود استفاده می کند.
به لطف این پیشینه و تاثیرات که به طور مثال از موسیقی آمریکای لاتین پذیرفته، به زبان و سبکی منحصر به فرد دست یافته است. تا کنون نزدیک به بیست آلبوم از وی انتشار یافته و با بزرگانی همچون:
Dino Saluzzi, Miroslav Vitous, Dave Liebman, Enrico Rava, Lester Bowie, Flavio Boltro, Anja Lechner, Omar Sosa همکاری داشته است.