کنسرت›ظافر یوسف

عود و آواز‌های صوفیانه، و صدای یک موسیقی بی وطن از ظافر یوسف

«من آدم خیالبافی هستم. یادمه وقتی جوان بودم می‌خواستم موسیقی‌ای بسازم که متعلق به خودم باشه، به راه و روش خودم باشه. یادمه به یک دوستی گفتم که می‌خواهم خانه را ترک کنم و موسیقی خودم را بسازم. و حالا این‌جام و خیلی خوشحالم.»
یوسف خانه را ترک کرد و به هدفش رسید. سفر، آموخته‌های موسیقی عربی، مذهب، علاقه به ادبیات تصوف و تجربهٔ موسیقی جَز در اروپا و ترکیب این‌ها با هم باعث شد تا موسیقی او از کلیشه‌های شنیداری دور بمونه و زبانی شخصی پیدا کنه. یوسف خودش رو از سنت‌ها و الحانِ موسیقی عربی جدا کرده و به صدایی فراتر از مرز‌های جغرافیایی در پیوند عود و موسیقی جهانی رسیده.
آواز و تحریر‌های منحصر‌به‌فرد یوسف گسترهٔ سوپرانویی داره و در اکتاو‌های بالا خاصیت سازی به خود می‌گیره. ردِ این شکل از خواندن را باید در علاقه‌ٔ او به قوالی و نصرت‌ فاتح علی خان و آموخته‌هایش از کلاس‌های قرائت قرآن در تونس یافت
«در رابطه با مدرسهٔ قرآن مهم‌ترین چیزی که باید به آن اشاره کنم قاریان قرآن هستند. افرادی که قرآن را به صورت آوازی می‌خوانند مثل عبدالباسط و شحات محمد انور. همهٔ این آد‌م‌ها در حقیقت راک استار‌های زندگی من هستند.»
حضور ادبیات صوفیسم و کارکرد خلسه‌آور ریتم و ذکر در صوفی‌گری هم در موسیقی یوسف مشهوده. او در آواز معمولاً اشعار و شطحیات حلاج، عارف به دار کشیده شدهٔ ایرانی، را می‌خواند.

متن برگرفته از ویدیوی هفدانگ با عنوان «ظافر یوسف؛ شطحیات عود و آواز»