نمایش›اختلال

[چوب اخلاق درد دارد، برای آنهایی که می خواهند رها باشند، برای جستجوگران آزادی...]

اثری مبتنی بر تک گویی(منولوگ) با طرح موضوعیت شخصیتهای تراجنسی که محتوا تلاش دارد تا با خُرده روایتهای داستانی جایگاه این رسته از جامعه را ترسیم کند؛
مواجهه شخصیت با اجتماع در بستر طرد خانواده و عدم پذیرش عمده افراد در جامعه از دغدغه های هدفمند نمایشنامه است که با بازی خوب آروین شاه حسینی تؤام است؛
بازیگری که با رعایت میمیک های صورت و نمایش جزییات دقیق رفتارهای شخصیتی یک تراجنسی در بیان، حرکات و فیزیک خود علاوه بر شخصیت پردازی اصولی و عینی از ماهیت کاراکتر، از آینده ای روشن و درخشان برای او خبر می دهد.
تعامل بازیگر با مخاطبین از نقاط چالشی این موضوع حساس است که بازیگر بخوبی از عهده آن بر آمده است.
ترومای مطرح شده از شخصیت به جرح و تعدیلی درست نمی انجامد و چرایی برخی سؤالات از قبیل علت وقوع این اختلال از منظر پزشکی و برخی سؤالات روانشناسی ... دیدن ادامه ›› ابتر می ماند اگرچه که ویدئوهای ضبط شده و پخش حین اجرا از زبان خانواده شخصیت تراجنسی و افراد محله وی و روایتهای کوتاه تعریف شده از زبان بازیگر کمک کوچکی به این بخش از هسته اصلی نمایش می کند ولی کافی نیست و توجه به آن به درک عمق روانی کاراکتر برای مخاطب و لایه دار شدن بیشتر داستان کمک می کند؛
نظم و هندسه میزانسنها اگر چه سعی در تعادل واگویه ها و ریتمیک کردن اثر منطبق با شخصیت قصه دو قطبی آرش و آرتمیس دارد ولی در پاره ای از اجرا الکن است و از بدنه اجرا بیرون می زند؛
کارکرد برخی آکسسوارهای صحنه بی دلیل و یا تأثیر کمی در اجرا دارد مانند بطری های آب که در صورت حذفشان اتفاق خاصی نمی افتد و شاید برای من یک نقطه صفر آغازین در تعویض صحنه ها و شروع روایت جدید از زبان بازیگر باشد که در جهت پایین آمدن زمان نمایش جای کار و بازنگری دارد؛
چهره پردازی و طراحی لباس مناسب است؛
موزیک مورد استفاده کارکرد مناسبی در اجرا ندارد و تأثیری در احساسات مخاطب و همچنین تحولات صحنه ای ایجاد نمی کند؛
تنوع نور کم است ولی استفاده مؤثر از نور اسپات از نقاط مثبت نمایش است؛
صحنه اول و بستن چشم بند برای مخاطبین نیاز به خلق فضای ذهنی قوی تری دارد تا ما حضور یک تراجنسی را با حس لامسه و بویایی خود بیشتر حس کنیم و غافلگیری پس از آن نقطه اوجی برای صحنه افتتاحیه باشد تا مخاطب با وضعیتی مهیب تر به ادامه کار ترغیب شود.
قاب اکسپرسیونیسمی صحنه آخر (خروج بازیگر از صحنه) را دوست داشتم و در مسیر مفهومی شخصیت قصه، ایماژی ناب و زیبا در ذهن مخاطب ایجاد می کند.

از نویسنده-کارگردان محترم اثر و بازیگر نازنین و تیم اجراییشان کمال تشکر را دارم همچنین از مدیریت فرهیخته و اعضای نازنین مجموعه تئاتر هامون.