نمایش›رویش ناگزیر دخی‌ها در حاشیه

ابتدای نمایش منتظر شروع یک کار فرمیک موزیکال جذاب و حساب شده بودم اما با یک اجرای درهم روحوضی مانند که اشعار بحرطویلی حماسی را با شعرهای چاله میدانی ترکیب کرده بود مواجه شدم. زنی بیوه دخترانش را در خانه ای مبحوس کرده و نمیگذارد احدی دستش بهشان برسد و فقط در صورت ازدواج مشروعیت دارند که در اجتماع حاضر شوند چون همه بیرون گرگ و خطرناکند دختری که مطالعه میکند بیرون میزند ولی پشیمان میشود و برمیگردد. مفهوم کار اصلا در ستایش زنان قوی نبود و مانیفستی برای زنان و مردانی با نگاه سنتی به زن بود. کمااینکه ما زنانی قوی داریم که در دل جامعه حضور دارند و مستقلانه از زنانگیشان دفاع میکند. به هر صورت ایده فرمیک با قابلمه و قاشق زیبا بود و اگر هماهگی ها بیشتر بود و طراحی لباس درست صرت میگرفت تا دختر تپل تر بتواند زمین را دستمال بکشد تا هوا را خیلی بهتر میشد.
آش شوربای عجیبی بود که مرا یاد کودکی ام در تماشای نمایشهای کودکانه و اجراهای دامبارا دیممبوی سخیف انداخت