فیلم کوتاه›دکل

«دکل» به نویسندگی و کارگردانی «بابک مصطفوی» قابل تعمق و اثر بخشی است.
فیلم نگاهی ابزورد به تیپ های ساده و طرد شده اجتماعی دارد. طبقه مضمحل کارگر محل ارتزاق فیلمساز است.
بهره مندی کارگردان از لوکیشن های پرت و دور افتاده به موازات دوری جستن از کلیشه های رایج در تدقیق سیاهچاله کار، بر جنبه ی رادیکال و سیاه قصه افزوده است.
«بابک مصطفوی» با متعین کردن «تیپ» اجتماعی به «شخصیت» در نسبت سینمایی تا حدی موفق است.
برخی سکانس ها بر اساس تعلیق های ساده قابلیت کشف را برای مخاطب باز می گذارد و تلاش ظریف نویسنده برای به دام نیفتادن در کلیشه و دوری از هرگونه تکلف بر اساس نگاه اساطیری اش قابل اعتناست. می توان به عنوان سکانسی شاخص شعبده بازی مرد جوان که از قضا خواستگار دختر دوست و همکار دکل است را مثالی بر این جستار دانست. دیالوگ ها، نویزها و اصوات محیطی(امبینت) در باند «صدا»ی فیلم در مسیر یکدست شده ی تعلیق ها ساده، موجز و صریح اند و بر خلاف بافت تیره و چند لایه «تصویر» فاصله ای با مخاطب ایجاد نمی کنند.
واژه کنشمند «تکرار» در مسیر ابزوردیسم اتمسفر طراحی شده و جبر زده قابلیت های خود را بیرون می ریزد؛ ... دیدن ادامه ›› به طور مثال می توان به سکانس مردی که جملات کوتاهی را از داخل جعبه جادویی تلویزیون بارها و بارها تکرار می کند اشاره داشت، تکراری که شخصیت دکل را مسخ زندگی ساده و ماشینی خود ساخته است. او(دکل) در پس زندگی سخت و ماشینی که با نمادهایی همچون زنجیر و چرخ دنده و سنگ و آب تؤامان است به لطافت روح خود و استیلای وجودیش در بیابانِ تنهایی فکر می کند، به حق خواهی اش بر اساس عقده های ناشی از نابرابری اجتماعی و به حفره ی تیپ بودن در ژرفای زیستگاهش.
بر اساس بهره گیری از «مکان» و «رویدادهای تصادفی» و بخشی از «روابط علّت و معلولی» سوای عنصر «زمان»، تصویر سازی فیلمساز در روند تحقق امر «روایت» موفق نشان می دهد، روایتی که در خدمت موقعیت های مهیب چاله ی روزمرگی است.
بازی ستاندن از نابازیگر فیلم(شخصیت اصلی دکل) به شکلی هوشمندانه اتفاق افتاده است.
جهان فیلم جهان پیرنگ درونی است، پیرنگ درونی غالب است و از خط روایت جلو می زند. اگرچه طراحی پیرنگ خارجی یا بیرونی در ابتدای اثر قابل پیگیری است و ساختمان اثر با نظم خطی منسجم می نماید اما امر شبح وار پیرنگ درونی به سبب تجسد کالبدی عظیم از تغییرات درونی و زمانمند شخصیت اصلی، سایه خودش را بر سر جهان فیلم می کشاند تا جانمایه مد نظر فیلمساز به بیراهه نرود، تلاشی سیزیف وار که جهان عاطفی شخصیت اصلی را در طبیعت بی رحم ماشینی ترسیم می کند.
بنظرم «بابک مصطفوی» آینده ای درخشان پیش رویش است و امیدوارم که ادامه بدهد.