چه خوب که هنوز می شود در یک گوشه این شهر شلوغ، در تاریکی تالار قشقایی، عریان ترین عواطف را در دکور مهیب یک سلاخ خانه به نظاره نشست و انتظار. که می شود هنوز در پایان نمایش دست ها را-خسته از تشویق-در کنج جیب استراحت داد، پله ها را سلانه سلانه بالا رفت و زیر بارانی که ریز ریز شب را هاشور میزند به هیچ چیز فکر نکرد، قدمها را رها کرد و خیال را، و غرق شد در یک حس خوب غریب که اسمش را نمیدانی، یا که می دانی شاید... "درخشش در ساعت مقرر"... و چشمهایت بی اختیار ساعت را جستجو کنند...