علی جان امشب من 140 دقیقه روی زمین نشسته بودم و فقط وقتی برای دست زدن در انتهای نمایش سر پا ایستادم متوجه شدم که در چه وضعیت اسفناکی قرار داشتم! زمستان رو هم خواهم دید. و مطمئنا پچپجه ها رو دوباره و چندباره خواهم رفت.
خیلی خوب بود...

موافقم خیلی زیاد!!! صحنه ی عکس دسته جمعی شون!!! صحنه ی شام آخرشون!!! صحنه ی خاموش کردن شمع با اشک!!! صحنه ی گلایه فرمانده!!! صحنه دزدیدن قابلمه عدسی یا به قول خودشون عدس!!! صحنه گپ زدن علی و شهریار!!تک تک صحنه هااا...!!!!!

"ای جنگ خیطُم کرد"...چه انتخاب های قشنگی کردید...واقعا سخته از بین اینهمه لحظه قشنگ یکی یا چند تا رو انتخاب کردن، همون تک تک صحنه ها مناسبتره...چقدر همه چیز خوب و درست بود در این تئاتر

خواهش می کنم علی آقا
ازون اجراها بود که آخرش آدم دوست داره بره به همه شون تبریک بگه و تشکر کنه و کلللللی ابراز احساسات کنه، البته با رعایت شئونات ;))))