تالار مولوی همیشه برای من یکی از بهترین سالن های نمایش بوده. الان که به چند سال اخیر فکر میکنم میبینم که تعداد نمایش های ناامید کننده ای که این چند سال در این سالن دیده ام به مراتب از دیگر سالن ها-خاصه تئاتر شهر و ایرانشهر-کمتر بوده. در همین یک سال اخیر "مخزن"، "ویتسک، داستان ناتمام"، "به صدای زمین گوش کن"، "اسکیس"، "پچپچه ها.." و چند نمایش خوب دیگر را در مولوی تماشا کردم...
چند شب پیش به تماشای "ویران" نشستم. پیش از این کاری از یوسف باپیری ندیده بودم و انتخاب این نمایش هم تنها به خاطر نام تالار مولوی و یکی دو نفر از بازیگرانش بود. بدون هیچ پیش زمینه ای وارد سالنی می شوی که بازیگرانش قبل از ورود تو بازی شان را آغاز کرده اند. جایت را به راحتی در سالنی پیدا می کنی که هنوز اجراهای اول خود را سپری میکند و خبری از ازدحام و صف های طویل نیست. روی صندلی های مریض مولوی مینشینی و منتظر می شوی تا همه بر صندلی های خود تکیه دهند و همزمان به بازی بازیگران و مستندی که از پرده پخش می شود نگاه میکنی. و نمایش آغاز می شود...
"ویران" نمایشی است مستند. نمایشی که بیشتر ذهنت را نشانه می رود تا احساست. دغدغه مند است و در پی رساندن پیامی، آگاهی بخش و هشدار دهنده، نسبت به فاجعه ای که هر لحظه ممکن است حادث شود، حادثه شود و ویران کند...داستان در این نمایش به مفهوم سنتی خود وجود ندارد. همین شاید باعث شود که به لحاظ حسی و عاطفی چندان درگیر نمایش نشوی. "ویران" ترکیبی است از پشت صحنه تمرین گروه نمایشی که خود را برای اجرای "ویران" آماده می کنند با برخی تصاویر مستند از مصاحبه با مردم و یک تکه از فیلمی که خیلی دوستش دارم... این چنین نمایش هایی که برای علاقه مند نگاه داشتن تماشاگر خود به داستان متکی نیستند باید بهترین استفاده را از دیگر عناصر موجود در نمایش داشته باشند: بازی های خوب، میزانسن های دقیق و جلوه های صوتی و بصری مناسب. "ویران" از این منظر درست عمل می کند. بازیگر ها به خوبی در جای خود قرار گرفته اند. از نوید محمدزاده و هوتن شکیبا تا زارا مولایی و معصومه رحمانی. آنقدر خوب و روان بازی می کنند که تو نمی فهمی ... دیدن ادامه ›› که کجا نوید محمدزاده یا معصومه رحمانی خودشان هستند و کحا بازیگر نمایش. دکور ساده ولی کارا است: یک دیوار چوبی که مرز بین پشت صحنه نمایش و نمایشی که در حال اجرا است را تعیین می کند و هر چه نمایش جلو می رود کمرنگ تر و کمرنگ تر می شود تا در انتها از بین می رود و نمایش در جایی که آغاز شده خاتمه می یابد. یک استفاده مناسب از ساختار دایره وار در نمایشنامه. موسیقی در معدود جاهایی که در طول نمایش به کار گرفته می شود به خوبی بر نمایش می نشیند و استفاده از ویدئو پروجکشن هم به جا، فکر شده و در راستای هدف نمایش است.
در کل "ویران" نمایشی است که باید دید، فکر کرد و لذت برد. اگر از نمایش انتظار صرفا سرگرم شدن دارید و خندیدن و فراموش کردن، به دیدن آن ننشینید. اگر دوست تئاتر نرفته ای را می خواهید برای اول بار به دیدن یک نمایش ببرید "ویران" گزینه مناسبی نیست. "ویران" متفاوت است. برایش زحمت کشیده شده و این خیلی خیلی مهم است. اینکه تو زحمتی که برای نمایش کشیده شده را در تک تک صحنه های آن درک کنی.
خسته نباشید.