«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال
به سیستم وارد شوید
نیچه می گفت؛ هنر داریم که واقعیت ما را نابود نکند.
اما اخیرا می بینم دوستان خیلی اصرار دارند وسط یک نمایش هم به اشکال مختلف به تماشاگر یادآوری کنند که اینجا هیچ چیز واقعی نیست! بر خلاف لانچر که بر پایه ی متن و بازی های خوبش، یک داستان سر راست و درست اجرا می کرد و هیچ اصراری به جنگولک بازی و اداهای ساختارشکنانه نداشت، این نمایش قراره از فرم و ایده به محتوا برسه، که خیلی هم در این کار موفق نیست (ایده ی کلی نمایش بد نیست). در ساختارهای اپیزودیک وقتی چفت و بست لازم بین اپیزودها برقرار نشه، کلیت اثر دچار نوعی آشفتگی و شلختگی می شه. حتما این آشفتگی و هم نمی شه با «ما یک جفنگی ساختیم» توضیح داد، یا توجیه کرد. ارجاع های بیرون متنی راوی هم همونقدر به حل مشکلات ساختاری نمایش کمک می کنه که اصغر آقای کبابی بگه؛ اگر نمونه ی باکیفیت تر این کباب کوبیده ی چرب و می خواین، تشریف ببرید نایب!
ساعت ۷:۵٠ دقیقه است اما هنوز درب سالن باز نشده! بعد دوستان به تماشاگر تذکر رعایت نظم و وقت شناسی می دن!