خب خب دومین تئاتر قرن، پونصد و نود و نهمین تئاتر?? در روز بین‌المللی تئاتر.
شب اول نمایش. یه نمایش سیاه‌بازی قابل قبول. یه کوچولو ناهماهنگی وجود داشت که کاملاً طبیعی بود. دمتون گرم، دمتون گرم، دمتون گرم که این هنر رو زنده نگه می‌دارین. من قبل از عید دو تا نمایش سیاه‌بازی دیدم که خیلی دوست داشتم و توقعم یه مقدار رفته بود بالا. این نمایش یه کم طولانی‌تر بود و یه جاهایی ریتم میفته به هر حال. بعد هم این همه خرده داستان یهو به سرانجام رسید که خیلی برام جذاب نبود. بازی‌ها در اکثر موارد قابل قبول بود ولی خب متن خیلی اون‌جوری که بشه کار رو پیشنهاد کرد نیست. طراحی صحنه هم خیلی اون‌طوری نیست که بگی واوو و این حرفا. لباس و گریم خوب بود. یه جاهایی حس می‌کردم به چهار تا آکسسوار اضافه‌تر احتیاجه. موسیقی زندهٔ خیلی خوبی هم داشتن. در مجموع به من خیلی خوش گذشت.
یه دختر خانم خیلی باشخصیت و خوشرو هم بود که کار عکاسی می‌کرد، منتها همراه دوربین با موبایل هم این کار رو می‌کرد! آخرش خیلی آروم و محترمانه باهاش صحبت کردم و گفتم می‌دونم شب اوله، می‌دونم گروه این‌جوری ازت خواسته و اینکه نمایش سیاه‌بازی بود و تمرکز خیلی زیادی نمی‌خواست اما اگه کارِت اینه و می‌خوای ادامه بدی بقیهٔ سالن‌ها نمیشه این‌جوری عکاسی کرد. خیلی محترمانه عذرخواهی کرد و گفت حق با شماست. منم گفتم امشب خیلی خوش گذشت با این موسیقی و نور و رقص و فکاهی و این داستان‌ها. برای همین من خیلی اذیت نشدم. احتیاج به عذرخواهی نیست واقعاً. ولی برای ادامهٔ راهت این چیزا رو رعایت کن.