این فیلم اولش میزند تو پایین شهر تهران ، بعدش انگار میرود تو سبک افغانستان با تفکرات طالبان که احتمالا بخاطر حضور میلیونی افغانی ها در پایین شهر هست داستان دیگه نمی‌تواند اوج بگیرد یا سینوسی شود نقطه اوج ندارد در ادامه هی مدام فلاکت نشان میدهد تا انگار ترحم جذب کند یعنی مبتدی و آماتور بودن نویسنده را نشان میدهد. لوکیشن و فیلمبرداری و کلوز اپ تا آخر فیلم یکنواخت هست تدوین ضعیف هست.

تنها نقطه قوت فیلم بازی نوید محمد زاده است که اگر نبود فیلمش دو زار نمی ارزید.
زمانی که باید جدی باشد و کمی مخاطب را نسبت به وقایع فیلم دغدغه‌مند کند، چیزی برای ارائه ندارد. هرگاه به این موضوع شک کرده‌اید، باید از خود بپرسید که آیا حاضر به تماشای دوباره و سه‌باره‌ی فیلم هستید؟ اگر خیر قطعا به این خاطر است که چیز جدی در فیلم برای دنبال کردن نیافتید.
البته کارگردانی هومن سیدی دارد به لاین گلاب آدینه میرود که هرگز عاقبتی نخواهد داشت فقط پول دارد و هیچ؛ انگار که یک نفر بخواهد بخاطر پول با طالبان همکاری کند.

حالا چرا این اثر مدل تفکرات حکومت طالبانی وطن هست عرض میکنم:
در پایان می توان فیلم مغز های کوچک زنگ زده را بدین گونه تعریف کرد که اگرچه ... دیدن ادامه ›› به ظاهر این فیلم در حال نشان دادن زندگی حاشیه نشینی و مشکلات درون آن هست ولی با نشان دادن افراد حاشیه نشین به عنوان شخصیت های شرور، بدون فکر و انسان هایی که چاره ای جز پذیرفتن سرنوشت و تقدیر ندارند، این یعنی حکومت مجاز میشود در بلند مدت با بولدوزر از روی آنها رد شود این یعنی همان تفکرات حکومت و امثال هومن سیدی و گلاب آدینه ، ولی در نقطه مقابل اینها انسان های فرهیخته هستند که آنها معتقدند انسان ها با هم برابرند و صرف برابری آموزش درست و مطابق استاندارد های معتبر دنیا میتواند در همان محیط همان کودکان انسانها را مانند نهالی تبدیل به درخت تناوری کند که دیگران در آینده زیر سایه این درختان قرار گیرند.
این فیلم انگار میگویدهیچکس مسبب ایجاد فقر و حاشیه نشینی در جامعه نیست مگر خود فقرا ، و یعنی حکومت در این بین مبرا و بی گناه جلوه داده میشود که چرا آنها سهمی از بیت المال و نفت برای این کودکان مدنظر ندارند تا آموزش صحیح ببینند و به علت آسیب پذیر بودن حداقل کوچه های آنها درختکاری شود تا با باران خداوند رشد کنند و این دقیقا فرق نخبگان هست با کسانی همچون هومن سیدی و گلاب آدینه !!!!

شما ببینید مرضیه برومند خونه مادربزرگه را چگونه دلپذیر میسازد ولی اگر شخصی مانند گلاب آدینه میخواست وارد همان خونه مادربزرگه شود نهایت مثل داریوش مهرجویی،مهمان مامان را می‌ساخت و هومن سیدی هم تهش یک فیلم از فلاکت پایین شهر یا ده می‌ساخت و این تفاوت نگاه انسانها به لوکیشن است و این که میگویند عظمت در نگاه شماست و نه در آنچه که بدان می‌نگری!!!!

در این فیلم تکیه برچوپان یا لیدر است که آدم را یاد روایت کلکم راع و کلکم مسئول می اندازد یعنی همانا هر کدام از شما نگهبان و چوپان مسئولید، امام زمان نگهبان و مسؤول‏ چوپان مردم است، زن نگهبان و چوپان مسؤول خانه شوهر خویش است، کارگر نگهبان و چوپان مسؤول مال کارفرما خویش است. هان، پس همه نگهبان و همه چوپان مسؤولید.

البته هومن سیدی در این فیلم منظورش از چوپان همان دیکتاتور سردسته هست ولی او ناخواسته کلمه چوپان را تخریب میکند.


البته اینجور فیلم ها باعث میشود بخصوص کودکان این افراد فروشنده جنس را بدون خطر احساس نکنند، چون در واقعیت نباید خیلی نزدیکشان شد.
این فیلم قابل مقایسه با سبک فیلم سازی سعید روستایی نیست. سعید روستایی متری شیش و نیم و ابد و یک روز و امثالهم را با کارگردانی و نویسندگی قوی اجرا کرد.