کدام یک از ما در ذهن دیگری هستیم؟شاید این جمله رمز موفقیت بازنویسی حمید امجد از یک نمایش کلاسیکی بود که داستان اصلی اش امروز آنقدرها هم جذاب نیست و به لطف بازنویسی استادانه آقای امجد می تواند سه ساعت تماشاگر را در سالن نگه دارد.هرچند که در بخش اول ریتم کند کار و دیالوگهای اضافی کمی کسل کننده و گاهی زائد به نظر می رسید اما بخش دوم به شدت لذت بخش بود و گذر زمان را در هنگام تماشا حس نکردم.بازی عالی آقای هاشمی مونولوگ های طولانی را قابل پذیرش کرده بود و اتفاقن به نظرم بیشترین اثر را در فهم داستان همین تک گویی ها داشت. بعضی از شخصیت پردازی ها کامل نبودند از جمله همسر آندره با بازی بهنوش بختیاری و پدر همسرش با بازی جمشید جهانزاده.نقش همسر آندره حتی می توانست به تک گویی های آقای هاشمی اضافه شود و حذف بازی یکنواخت و مثل همیشه اش، تاثیری در روند نمایش نداشت.اضافه شدن ارواح ژنرال و پدر فیروز به داستان از نقاط درخشان نمایش بود هرچند که ابهاماتی را در ذهن تماشاگر ایجاد وآنها را حل نمیکرد.ازجمله صحنه تقسیم ارث وصحنه باد و طوفان که من در موردشان هنوز هم با ابهام مواجهم.طراحی لباس به نظرم از نقاط قوت نمایش بود اما در مورد طراحی صحنه به نظرم ایجاد چشم اندازی از فضای باغ که تاکید زیادی در داستان بر آن شده بود و تغییر در میزانسن بازیگران بخصوص در صحنه هایی که سه خواهر هر سه در صحنه حضور داشتند می توانست کمک بیشتری به نمایش بکند.
آقای امجد با هوشمندی تماشاگر را به یک بازی ذهنی دعوت و در همان حال او را با واقعیاتی که هنوز در فرهنگ ما هست روبرو می کنند.