با سلام
به نظرم نمایش ضعف شخصیت پردازی و اشکالات روایی در داستانگویی داشت. در جاهایی ضعف کارگردانی به چشم میخورد. طراحی صحنه به کمک روایت آمده بود و در کل به نظرم نقطه قوت نمایش بود. رویهم رفته نمایش غیر از خلق چند موقعیت خاص برای تماشاگر به نوعی بازتاب یکسری شعار گونه های مبهم بود که گاهی این بازتابها در شخصیتهای نمایش، متناقض به نظر می آمدند. باهوش بودن سهیلا با آنچه بر سر زندگی اش رفته بود و میرفت یکی از این تناقضات بود. یا اهمیت موقعیتی در گذشته مجید، که مجید آنرا با موقعیت مژده در مهمانی مقایسه میکرد.یا سرسری گذشتن از تغییر آرمانگرایی به پوچ گرایی که اصولن در نمایش دیده نمیشد و ...
انتظار بسیار بیشتری چه در بازی و چه در کارگردانی از آقای آذرنگ داشتم. به نظرم غیر از خانم همتی و خانم ادبی و آقای کبودوند بازیها به هیچ وجه مناسب نبود. بازی ها در نقش دو دختر تنها بسیار ضعیف بود تا حدی که فکر کردم کارگردان در مواردی از ایشان بداهه گویی در دیالوگها خواسته که اینقدر بی حس و حال و تکراری از زبان ایشان بیان می شود...
اینرا هم اضافه کنم که از نوستالژیهای اواخر دهه شصت در نمایش لذت بردم