تکلفی ندارند. خودمان هستیم. خودشان هستند. قرار نیست کاری انجام بدهیم. جهانی را هم نمی خواهیم نجات دهیم. قرار است شعر بخوانیم. یعنی شعر بخوانند...ما گوش کنیم. قرار است غمگین گوش کنیم. قرار است بیت هایی از شعر را با لهجه ای ضرب دیده و مهجور گوش کنیم.
قرار است چند نفر جوان افغانی در بین تان راه بروند و شعر بخوانند. حالا آن وسط ها شاید دیدی الکی الکی از گوشه ی چشم یکیشان هم قطره اشکی سریز شد و گریم روی صورتش را خراب کرد. و تو مثل ابله ها زل بزنی بهش که این چرا گریه اش گرفت. این که حتی شعر هم نمی خواند
قرار است ببینیم دخترهای افغانی با لهجه ی زیباشون شعرهای دردناکی می خوانند
کار خواستی قرار نیست انجام دهیم
آنجا که رفتی جهان بینی و رسالتت برای نجات آدمی رو بگذار پشت در گالری
برو آنجا ببین رسالت آدم وقتی له و لورده شده است شعر خواندنش چجوری می شود. جالب است، ندیده ام تا حالا. چون نبوده ایم اونجوری
آنجا که رفتی، اگر دیدی یکی از اجراگرها هم وقت شعر خواندن همبازیش بی خودی گریه اش گرفت تو کاری نکن... فقط رویت را بچرخان و بغض ات را فرو بده
آنجا قرار است چند نفر برایمان شعر بخوانند
برو درد را دور و بر خودت ببین