محمد چرمشیر:

امروز تو تاکسی نشسته بودم و داشتم می‌رفتم خونه. رادیوی ماشین روشن بود، داشت یه برنامه‌ای پخش می‌کرد. خیلی حواسم بهش نبود. یه‌جای دیگه‌ای بودم طبق معمول. یه‌درمیون یه‌چیزی به‌گوشم می‌خورد. مجریه یهو گفت: ‌‌«شما چقدر از خودتون راضی هستین؟» منظورش غرور و ازخود راضی بودن نبود. چون خودش توضیح داد، دارم می‌گم. منظورش بیشتر رضایت داشتن بود. اولش گفتم چه خوب، چه با‌حال، بذار ببینم ملت چی‌می‌گن. بعد یهو از خودم پرسیدم تو چی؟ تو خودت چقده از خودت رضایت داری؟ بَدَم میاد از این‌چیزهایی که آدم یهو بیخودی می‌اُفته توش. خیلی فراری‌ام از این حالت‌ها. اما خُب آدم گاهی‌ام می‌اُفته توش دیگه. برای این‌که حال خودمم نگیرم، گفتم« « فانِ» دیگه. حالا بگو. به خودت می‌گی. به کس دیگه که نمی‌گی». صادقانه بگم که نه، اصلن از خودم راضی نیستم. چی‌میگن؟ از این‌حرف‌ها که مثلن چی می‌خواستیم بشه و چی شد. حالا منظورم فقط خودم نیستم‌ها. خیلی از آدم‌ها امروز دیگه این‌جوری‌ان. کی‌بود می‌گفت دیگه هیشکی از کار خودش راضی نیست؟ شغل‌رو می‌گفت. می‌گفت‌ آبدارچی‌هام حالا می‌خوان مدیرکل باشن. من مشکلی با این‌ها ندارم. هر کسی می‌تونه امروز یه چیز باشه، فردا یه‌چیز دیگه. قدیمی‌ها چی می‌گفتن؟ «بشر قابل ترقیه». منظور من این احساس نداشتن تعلقه. من امروز یه‌چیزی می‌خوام که نمی‌تونم داشته باشم، توانایی داشتن‌اش رو دارم، اما هزارتا مانع نمی‌ذاره من به اون چیزی که می‌خوام، برسم. این یعنی اینکه من جایی که الان هستم نباید باشم. می‌فهمین چی می‌گم دیگه؟ من به اینجایی که هستم تعلق ندارم. جای من یه‌جای دیگه‌س. اما مجبورم همین‌جا باشم. حتی این رو نمی‌دونم تا کی و تا چه وقت. بعد نگاه می‌کنم می‌بینم یه کس دیگه اونجائیه که من می‌خواستم باشم. حسودی نمی‌کنم‌ها. فقط می‌پرسم اون آدمه برای اون‌جا بودن چیکار کرده؟ خیلی‌وقت‌ها می‌بینم هیچ‌کار. بعد تازه می‌بینم اون آدمم از جایی که هست راضی ... دیدن ادامه ›› نیست. خرتوخره، نه؟ ما می‌گیم تو خوابه که کابوس می‌بینیم، اما این‌که بیداریه. هیشکی اون‌جایی که باید باشه نیست. به این چیزها که فکر می‌کنم، می‌بینم من از خودم رضایت دارم، اما از اون‌جایی که هستم رضایت ندارم. من جون لا‌مصب خودم را کَندم. سعی کوفتی‌ام رو کردم، اما.... از همه بدترش می‌دونین چیه؟ من اگه جای بدتری از اینم بودم که هستم، بازم باهاش کنار می‌اومدم. این بَده نه؟