" واویلاست لیلی...

جان مادرت از مدرس بیا...


مبادا اندازه ی یک دوچرخه کورسی

در هوس کسی باشی..."

آقای رستگار عزیز گفتند نوشته ای که گذاشته بودم غلیان احساس بود و کاملن هم درست گفتند. وا قعن دیشب بعد از دیدن اون کار نمی تونستم چیز دیگه ای رو بنویسم. باید می ذاشتم احساساتم فرو کش کنه. چون فضایی که از نمایش با خودم اورده بودم خیلی سنگین بود. راجع به صداهای بازیگران و نویسنده ای که به عنوان حضور مجازی ازش یاد شده، ما تمام اون ها رو نمی شنوم. بلکه دو سه نفر از بازیگران در طول اجرا صداشون به شکل خوانش شعر، صدای پیغامگیر تلفن و.... به صورت نریشن پخش می شه. را جع به باقی بازیگرا بستگی داره شما کدوم بازیگر کار را به عنوان پارتنر خودت برگزینی تا داستانش رو دنبال کنی.(برای مثال بازیگر من قطعه ای شعر با صدای همایون غنی زاده رو با موبایلش برام پخش کرد)
در ابتدا وارد یک پارتی می شی. رقص نور و دود و صدای موزیک بلند چتد دقیقه ی اول تو رو در بر می گیره. دختر و پسرها رو می بینیی که مشغول رقص با هم هستن. نمی تونی بفهمی کی بازیگره و کی تماشاگر. بازیگر و تماشاگر کنار هم دارن می رقصن(من با پورآذری هم رقصیدم :)) ) تا اینکه صدای موزیک قطع می شه. از اینجا هر چند نفر یک بازیگر را که در پارتی باهاش آشنا شدن انتخاب می کنن تا داستانی که براش تو اون مهمونی اتفاق می افته رو بشنون. داستان ها در چند جا با هم تلاقی پیدا می کنند( معادل تکنیک تدوین موازی در سینما) ولی تو هیچ گاه تمام داستان رو نمی فهمی. بلکه همه گوشه ای از یک مهمانی رو می بینن. درام یک درام قصه پرداز نیست. ما همراه بازیگر ها در یک مهمانی رها می شویم و اتفاقاتی رو شاهد هستیم. کارگردان کاملن در ساختن فضایی که مد نظر داشته موفق بوده و تا چند روز همچنان درگیر فضایی هستی که نمایش تو رو در خودش حبس کرده (مثل اینکه همچنان نمی تونم جلوی غلیان احساساتم رو بگیرم)

باز هم می گم اتفاقی است که به هیچ قیمت نباید از دستش بدید

پ. ن. : با سپاس از آقای رستگاری