پروانه های غمگین من در یک صبح دل انگیز بهاری
تجربه ای متفاوتِ نیازمند به تجربه
پنج شنبه رفتم به کافه رستوران تالار وحدت تا یک تجربه جدید رو در تئاتر ببینم و حس کنم
با ورود به رستوران منویی از انواع اغذیه های روحی تئاتری که به شما داده میشه روبرو میشید

انتخاب اول استاد کناری و بررسی نظام های دانشگاهی
فلسفه 212 ب ، کلاس روانشناسی که فوق العاده بود
موسیقی شناسی 3 که موسیقی شناسی 1 و 2 ایشون واقعا خیلی کاربردی بود !!

انتخاب دوم محرمانه
نوع نمایش خوب بود اجرا هم خوب بود اما نمیدونم ... دیدن ادامه ›› چرا نمیشد زیاد با اجرا همراه شد

انتخاب سوم اهانت به تماشاگر
خیلی ببخشید اما خداییش قیافه این بشر ته خنده بود هر چی بیشتر می گفت من بیشتر خندم میگرفت
( یه سوال از آقای ایمانیان بازیگر استاد کناری و بازیگر اهانت به تماشاگر از بچه های علامه حلی نبودند؟)
مِنو و زمان ما پر شده بود اما به واسطه اینکه من نمیتونستم روز دیگه ای برای دیدن اجرا بیام و باید بر میگشتم شهرستان خانم قلاتیان لطف کردند تا ما بعد از تایم اوت گروه یک اجرای دیگه ببینیم که همین جا ازشون تشکر میکنم بابت لطفشون و برخورد خوب سایر عوامل گروه

انتخاب آخر محمدرضا ایمانیان عزیز و تراژدی علی رغم میل بازیگر
شنیدین میگن آتیش تو سرش میسوزه نمونه بارز شخصیتی بود که آقای ایمانیان اجرا می کردند

در کل تجربه جالبی بود تا حالا همچین تجربه ای نداشتم
اما نقد هاییم به عنوان یک تماشاگر ساده دارم و اونم اینه که با توجه به اینکه نوع کار طوریه که به علت نبود طراحی نور ، موسیقی و تا حدود خیلی زیادی طراحی صحنه بار کل اجرا بر دوش بازیگر و کارگردان می باشد در بعضی اجراها نوع متن باعث میشد که شما نتونی ارتباط بگیری با کار و از همون اندک زمان اجرا لذت کافی را نتونی ببری چون این روش نیازمند درگیری کردن سریع تماشاگر با اجراست که بسیار هم سخته خیلی باید کار بشه روی متن و اجراها

یه مسئله دیگه اینکه بهتره برای بعضی از نمایشها فضای نیمه خصوصی مانند آنچه برای بررسی نظام های دانشگاهی بود ایجاد نمایید مانند خورده جنایت های زن و شوهری چون صدای بازیگران که به واسطه اجرا صدا بالایی بود در سایر اجرا ها اخلال ایجاد میکرد هم در تمرکز بازیگر و هم در تمرکز تماشاگر که این قضیه در اجرای بررسی نظام های دانشگاهی و تراژدی علی رغم میل بازیگر رخ داد و تمرکز را هر چند کوتاه از بازیگر گرفت و همچنین تمرکز تماشاگر را به هم می ریخت که برای نمونه در اجرای تراژدی نزدیک به پایان اجرا خانمی که همراه شوهرش در این اجرا با ما همراه بودند لهجه ای که آقای ایمانیان اجرا می کردند رو پرسسیدن که فلان لهجه ست؟ که به قول آقای ایمانیان لیلی زن بود یا مرد!؟

در نهایت تجربه شیرین و کوتاهی بود و به نظرم کارگردان قصدی بر ایجاد درگیری ذهنی برای تماشاگر بعد از اجرا نداشت و بیشتر قصدش ایجاد یک تجربه جدید از شیوه اجرا و وارد کردن تماشاگر به اجرا و همراهی با بازیگر بود که در این امر هم تا حدود زیادی موفق عمل کردند

به تئاتری که (با سیل عظیم ورود سینمایی هایی که حتی توانایی درست ادا کردن کلمات هم ندارند) در حال نابودیست با دیدن اجراهای از گروههایی بسیار جوان امیدوار شدم
اجراهایی با مشکلات بسیار در مسیر کار و عدم امکانات، اما با فکر با دغدغه که از حالت کلیشه نسل قبل خودش داره جدا میشه بدون پوز روشنفکری که این روزها چنگ انداخته بر تار و پود تئاتر ایران