نقطه قوت کار را تفکر اگزیستانسیالیستی جاری در متن می دیدم که به کل از فلسفه و روانشناسی سارتر نمایندگی می کرد. متن بسیار همگن و عالی بود و فکر می کنم ترجمه و گزینش متن هم مناسب و باکیفیت بوده است. متن کار بخش هایی از واقعیت زندگی سارتر با دو زن به صورت همزمان رو هم در خودش داشت که رگه های تجربه های شخصی و نگاه دگرباشانه و فمنیستی جذابی رو هم در فکر و رفتار نقش های اصلی می شد دید. از این دیدگاه لذت بردم. اما تصور می کنم شاید مفاهیم عمیق متن به خورد بازیگران نرفته بود و گاهی حس می کردم بازیگر نمی داند که فلان جمله را دقیقا برای چه به کار می برد. اگرچه این موضوع در کارهای سوررئال تا حدود زیادی طبیعی ست و همین هم به زیبایی کار اضافه می کند. تفسیرپذیری ویژگی مهمی در این سبک است که سارتر هم چه از بعد قلم و چه از بعد شخصیت، نمونه خوبی ست. جمع دوستانم، امتیاز بالایی به این کار نمی دادند اما شخصا در مجموع کار را به اندازه چهار از پنج دوست داشتم