این کار باید همین شکلی اجرا می شد.
فکر می کنم هر زندگی روزمره، کم حاشیه، خطی و ساده هم روزی باید هم بخوره، باید زیر دیگش یه جوری روشن بشه، قُل بخوره تا آدماش مثل نخودای تو آش بپزن، که نرم شن که به دردی بخورن توی چرخ روزگار، توی جامعه و تو سیاستی که آدم ها رو بی توجه و اعتنا به دنیاش میخواد. اصلا باید گاهی نخود شد و خوب پخت، اگرنه یه روزی ممکنه بذارنمون کنار بشقاب گود و بعد بریزنمون دور. آره دوستان، تو دنیایی که دوست دارن اخته ات کنن، اگه نجنبی حتما این کارو می کنن، هم با خودت و هم اطرافیانت. بیاییم گاهی نخود شیم و تو آش زندگی یه نقش خوبو برداریم و بازی کنیم. حیفه تمام متن زندگیمونو وسواس ها و دغدغه های شخصی و تکراری پر کنن. از داستان هموطنِ #کالافرت یعنی #سارتر وام می گیرم که معتقد بود انسان وقتی مختار باشه، و چون در انتخابش آزاده، باید مسئولیت هر انتخابش رو بپذیره و از همین رو بود که سارتر خودشو مسئول جنگ جهانی می‌دونست؛ چیزی که حتی ادعای مسئولیت داشتن در نتایجش، حتی شوخیش هم جرات می خواد. ولی باید مسئول بود و بود.
******
امشب همراه عزیزترین دوستانم به تماشای نمایش #خرده_نان به کارگردانی #کورش_سلیمانی و با بازی #رضا_بهبودی و #آناهیتا_اقبال_نژاد نشستیم، سالن لبریز از جمعیت و #بهزاد_فراهانی نگین تماشاگران بود.
در کنار متن و موضوع عالی، کارگردانی عالی و بازی های شیرین، نمی تونم از ادب و وقار کورش سلیمانی و هر دوبازیگرش یاد نکنم.
از کار امشب، فضای ... دیدن ادامه ›› دراماتیک پیانو نواختن عجیب روم تاثیرگذار بود و بازی نه چندان پیچیده اما با کیفیتِ نور، به اون تصویر غنای چندبرابر داد.
باز دلم میخواد واقعا از کورش سلیمانی قدردانی کنم که فقط کارگردان نیست، یه دوست بسیار با ادب، باوقار و حرفه ای برای تماشاگرانش هست. آرزو کنم که سالن هاش هر روز بزرگتر و پررونق تر بشه.