نمایشی شایسته ی تماشا درباره شخصیتی که می تواند نماد نقادی طنازانه اهل قدرت باشد و نقدی و نقبی به از یاد رفتن های دنیای معاصر هم می زند؛ آنجاست که به جای قهقهه می توانی در خود فرو بروی و لابلای خنده ی حضار گوشه چشمی تر کنی. این، داستان کریم شیره ای ست که به دنبال قبرش می گردد.
دیگر بگویم که نوشته ی کار را در کل پسندیدم. نویسنده پرتره ی هوشمندانه ای را به تصویر کشید. اگرچه حس می کنم متن دچار «کم گویی» در باب موضوع اصلی و گاهی «پراکنده گویی» ست، اما بازی چشم نواز و جاه طلبانه ی مجید رحمتی ضعف های اندکِ کار را نیز به خوبی به قوت تبدیل می کند.
طراحی صحنه و لباس و نور و صدا، همگی به خوبی در خدمت کارگردانیِ خوب این کار قرار گرفته است. استفاده از چندین اِلِمان و نماد از خاک و ابزار، تا دو نیمه لباس همزمان، درک بالای نویسنده و طراح-کارگردان را نشان می دهد. ببینیدش‌