تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنرSB > com/org | (HTTPS) localhost : 16:08:06
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
صابون گاز زده
الکساندر وامپیلوف کمدی نویس روسی که هجده سال پس از مرگ استالین نمایشنامه "قضیه مترانپاژ" را نگاشته است، با نوشتن ... دیدن ادامه ›› این اثر قصد دارد تضاد مضحکی را در دنیای آدم های نمایشی نشان دهد که علیرغم انقلاب فرهنگی رخ داده در جامعه آن زمان روسیه، همچنان آرمانگرایی تاریخ مصرف گذشته امثال کالوشین ( با بازی بینظیر رضا بهبودی ) در تقابل با ویکتوریای تجدد گرا، شرایط بلاتکلیف هنجارخواهی و شکنی را برای تک تک شخصیت ها رقم میزند.
حسن معجونی در مقام کارگردان فضای این متن روسی را کمی با معادلاتی زبانی خودمان نزدیک کرده است و هر از گاهی با استفاده از اصطلاحات شناخته شده در قالب دیالوگ کارکترها، فضای طنز نمایشنامه را با ایرانیزه کردن و آشنا پنداری برای مخاطب بیشتر کرده است. اصولا نمایش های کمدی با ترسیم حقایق تلخ جامعه که برآمده از ویژگی های فردی، سیاسی و فرهنگی افراد آن جامعه به صورت غلو شده است سعی در ایجاد پرسش و پاسخ عاقلانه می نماید و ابزار آن نیش و طعنه های کارکترها با خود نمایی های مسخ شده شان است. و البته که نمایش "ماجرای مترانپاژ" از این قضیه مستثنی نمی باشد.
سنخیت اجتماعی ایجاد شده نمایش تا جائی پیش می رود که تماشاگر پس از عبور از لایه اولیه نمایش که همان پارادوکسیکال کنایه آمیز دو شخصیت کالوشین به عنوان مدیر هتل و ویکتوریا است، به مرحله ای از متناقض نمائی شخصیت های نمایش نسبت به اصول و باور های خودشان میرسد که نمونه های عینی آن را نه تنها در شرایط زمانه نویسنده، که در شخصیت های مردم عادی قربانی شده روزگار خویش نیز یافت میکند. البته که هم دنیایی کردن کارگردان مرزبندی واقعیت نمایی و گروتسک سازی نویسنده را رعایت کرده و وجه سرگرم کننده نمایش را فدای لودگی و لمپنیسم نمی کند.
هر چه از لحظات نمایش بیشتر می گذرد ارتباط لایه های متنی که در گرو گره گشایی گره ای کور و ابهام آفرین است برای تماشاگر مسجل تر میشود. تماشاگر در مصاف با قهرمان داستان ( کالوشین ) که بر خلاف آثار تراژیک به تعالی میرسند، او را در موقعیت دچار شده و خود درگیری اش رو به انحطاط و زوال باز میشناسد. کارکتری که در دگرگونی و کشمکش سیر تحولی شخصیتی اش علاوه بر آشکارسازی خود چند بعدی اش، زمینه سازی برای شناسایی ذات مارینا به عنوان همسری خائن، کامایف به عنوان استادی فاسق و بوریس به عنوان رفیق غیر قابل اعتنا را فراهم میکند. شخصیت پردازی ها به خوبی توانسته است جامه بدل پوشی بر تن پرسوناژ ها کند که با دروغ، تظاهر به ظاهری سازی در راستای جایگاه اجتماعی نابسمان شان دارند. طراحی صحنه در پردازش آشفتگی های درونی و بیرونی افراد فاصله بین عبور و مرور هجویات را از تخت خواب به عنوان حریم شخصی تا فضای بیرون به حداقل می رساند. به طور سمبلیک میتوان گفت اتاق باطن افراد هست که برای رسیدن به ظاهر ( جامعه ) مسافت زیادی را طی نمیکنند.
فضای ملتهب جامعه ی نمایش که به فضا سازی کمدی بزن و بکوب (slap stick ) مشتبه است، موقعیتی اجتماعی را خلق میکند که در آن افراد با بی سوادی ساده انگارانه ای نسبت به واژه مترانپاژ ( metranpazhem ) به سمت پذیرش حماقت و بعد از آن به بلاهت و سپس به بیشعوری میل میکنند. سلسله ای از این موقعیت سازی ها، تحولی دراماتیک را می انگارد که از یک پافشاری ساده به امری پر مناقشه تبدیل میشود. جامعه ای که شاهد شخصیت های تغییر هیئت یافته و بدون عمق است که برای عیادت بر سر بالین جنون بلاهت آمیز می آیند و می روند و سبک مغزی او را باور میکند. جامعه ای که حتی با عریان کردن کم خردی خود، پوشش حکمت و دانایی به خود می گیرد. جامعه ای که در آن هژمونی افراد فرا دست ( کالوشین ) به افراد فرود دست ( ویکتوریا ) به صورت پیش فرض به صورت زور و جبر محیطی و در جائی با جابجایی مناسبت اجتماعی و به صورت توهمی و غیر واقعی ( پاتاپوف نسبت به کالوشین ) سلطه بی چون و چرای دیوانگی را می پذیرد. جامعه ای که مجبور است انگاره های زیر بنایی و روبنایی حاکم را بپذیرد و برای اینکه زبان سرخ این دندان نشان دادن ها، سر سبز را بر باد ندهد، وادار میشود که صابون گاز زده که استعاره ای از پاکی هست را قورت دهد و با کف کردن آن در زمان هضم واگویه ها، دهان شویه کند.
http://www.sharghdaily.ir/Default.aspx?NPN_Id=1325&PageNO=11
http://www.sharghdaily.ir/News/134397/-%D9%85%D8%A7%D8%AC%D8%B1%D8%A7%D9%8A-%D8%B5%D8%A7%D8%A8%D9%88%D9%86-%DA%AF%D8%A7%D8%B2%D8%B2%D8%AF%D9%87
الکساندر وامپیلوف کمدی نویس روسی که هجده سال پس از مرگ استالین نمایشنامه "قضیه مترانپاژ" را نگاشته است، با نوشتن ... دیدن ادامه ›› این اثر قصد دارد تضاد مضحکی را در دنیای آدم های نمایشی نشان دهد که علیرغم انقلاب فرهنگی رخ داده در جامعه آن زمان روسیه، همچنان آرمانگرایی تاریخ مصرف گذشته امثال کالوشین ( با بازی بینظیر رضا بهبودی ) در تقابل با ویکتوریای تجدد گرا، شرایط بلاتکلیف هنجارخواهی و شکنی را برای تک تک شخصیت ها رقم میزند.
حسن معجونی در مقام کارگردان فضای این متن روسی را کمی با معادلاتی زبانی خودمان نزدیک کرده است و هر از گاهی با استفاده از اصطلاحات شناخته شده در قالب دیالوگ کارکترها، فضای طنز نمایشنامه را با ایرانیزه کردن و آشنا پنداری برای مخاطب بیشتر کرده است. اصولا نمایش های کمدی با ترسیم حقایق تلخ جامعه که برآمده از ویژگی های فردی، سیاسی و فرهنگی افراد آن جامعه به صورت غلو شده است سعی در ایجاد پرسش و پاسخ عاقلانه می نماید و ابزار آن نیش و طعنه های کارکترها با خود نمایی های مسخ شده شان است. و البته که نمایش "ماجرای مترانپاژ" از این قضیه مستثنی نمی باشد.
سنخیت اجتماعی ایجاد شده نمایش تا جائی پیش می رود که تماشاگر پس از عبور از لایه اولیه نمایش که همان پارادوکسیکال کنایه آمیز دو شخصیت کالوشین به عنوان مدیر هتل و ویکتوریا است، به مرحله ای از متناقض نمائی شخصیت های نمایش نسبت به اصول و باور های خودشان میرسد که نمونه های عینی آن را نه تنها در شرایط زمانه نویسنده، که در شخصیت های مردم عادی قربانی شده روزگار خویش نیز یافت میکند. البته که هم دنیایی کردن کارگردان مرزبندی واقعیت نمایی و گروتسک سازی نویسنده را رعایت کرده و وجه سرگرم کننده نمایش را فدای لودگی و لمپنیسم نمی کند.
هر چه از لحظات نمایش بیشتر می گذرد ارتباط لایه های متنی که در گرو گره گشایی گره ای کور و ابهام آفرین است برای تماشاگر مسجل تر میشود. تماشاگر در مصاف با قهرمان داستان ( کالوشین ) که بر خلاف آثار تراژیک به تعالی میرسند، او را در موقعیت دچار شده و خود درگیری اش رو به انحطاط و زوال باز میشناسد. کارکتری که در دگرگونی و کشمکش سیر تحولی شخصیتی اش علاوه بر آشکارسازی خود چند بعدی اش، زمینه سازی برای شناسایی ذات مارینا به عنوان همسری خائن، کامایف به عنوان استادی فاسق و بوریس به عنوان رفیق غیر قابل اعتنا را فراهم میکند. شخصیت پردازی ها به خوبی توانسته است جامه بدل پوشی بر تن پرسوناژ ها کند که با دروغ، تظاهر به ظاهری سازی در راستای جایگاه اجتماعی نابسمان شان دارند. طراحی صحنه در پردازش آشفتگی های درونی و بیرونی افراد فاصله بین عبور و مرور هجویات را از تخت خواب به عنوان حریم شخصی تا فضای بیرون به حداقل می رساند. به طور سمبلیک میتوان گفت اتاق باطن افراد هست که برای رسیدن به ظاهر ( جامعه ) مسافت زیادی را طی نمیکنند.
فضای ملتهب جامعه ی نمایش که به فضا سازی کمدی بزن و بکوب (slap stick ) مشتبه است، موقعیتی اجتماعی را خلق میکند که در آن افراد با بی سوادی ساده انگارانه ای نسبت به واژه مترانپاژ ( metranpazhem ) به سمت پذیرش حماقت و بعد از آن به بلاهت و سپس به بیشعوری میل میکنند. سلسله ای از این موقعیت سازی ها، تحولی دراماتیک را می انگارد که از یک پافشاری ساده به امری پر مناقشه تبدیل میشود. جامعه ای که شاهد شخصیت های تغییر هیئت یافته و بدون عمق است که برای عیادت بر سر بالین جنون بلاهت آمیز می آیند و می روند و سبک مغزی او را باور میکند. جامعه ای که حتی با عریان کردن کم خردی خود، پوشش حکمت و دانایی به خود می گیرد. جامعه ای که در آن هژمونی افراد فرا دست ( کالوشین ) به افراد فرود دست ( ویکتوریا ) به صورت پیش فرض به صورت زور و جبر محیطی و در جائی با جابجایی مناسبت اجتماعی و به صورت توهمی و غیر واقعی ( پاتاپوف نسبت به کالوشین ) سلطه بی چون و چرای دیوانگی را می پذیرد. جامعه ای که مجبور است انگاره های زیر بنایی و روبنایی حاکم را بپذیرد و برای اینکه زبان سرخ این دندان نشان دادن ها، سر سبز را بر باد ندهد، وادار میشود که صابون گاز زده که استعاره ای از پاکی هست را قورت دهد و با کف کردن آن در زمان هضم واگویه ها، دهان شویه کند.
http://www.sharghdaily.ir/Default.aspx?NPN_Id=1325&PageNO=11
http://www.sharghdaily.ir/News/134397/-%D9%85%D8%A7%D8%AC%D8%B1%D8%A7%D9%8A-%D8%B5%D8%A7%D8%A8%D9%88%D9%86-%DA%AF%D8%A7%D8%B2%D8%B2%D8%AF%D9%87
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۳۷۴,۰۰۰ نفر
+۲۶,۸۳۰ برنامه
+۷,۸۱۴,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۵,۱۸۵ برگه
۹,۷۵۱ آلبوم
۵,۶۱۴ پادکست
