مینک


هی الیور تو میدونی دستبند یعنی چی ؟ دستبند یعنی پلیس ! هی الیور تو میدونی همه ما تحت اوامر سلطنتی هستیم! هی الیور تو میدونی هیچ نجیب زاده ای وجود ندارد! هی الیور تو میدونی در اینجا به دزدی میگن پیچوندن! هی الیور تو میدونی تعریف هر کسی از دزدی فرق میکنه ! هی الیور تو میدونی حقت رو باید به زور بگیری و اگه زورت کم باشه باید دزد باشی! هی الیور تو میدونی برای رعایت حقوق شهروندی باید از ذکر نام جلوگیری کنی! هی الیور تو میدونی جرم تو خود اجرایی هست ؟!
دنیای الیور تویست " اصغر خلیلی " با دنیای الیور تویست "دیکنز" متفاوت است. اصغر خلیلی با برداشت آزاد خود از رمان، مضامین و مفاهیم جدیدی به آن اضافه کرده است و در برقراری ارتباط با ذهنیت های تماشاگر ایرانی با ارائه حرف های تازه موفق عمل کرده است. بنابراین نگاه به رمان همراه با دستکاری هایی در اصل ماجرا و تغییر در روند دسیسه چینی بوده است. هر چند که مانع سر راه حکایت نمایش در مواجهه آقای برانلو با نانسی گره گشایی میگردد، بسیار غیر منتظره و آنی است و صرفا در جهت پیشرفت کنش روایت و رعایت نظم و ترتیب وقایع رقم میخورد. کنش های نمایش با تکیه بر یکدیگر یکپارچه و هماهنگ عمل میکنند. باید اعتراف کرد که این برش های زمانی مداوم هیچگاه باعث ایجاد هرج و مرجی بی غایت نمیشود. نویسندگی اصغر خلیلی از کارگردانی اش پیشی گرفته است. ... دیدن ادامه ››
الهام شعبانی در ایفای نقش الیور مهارت خود را به رخ میکشد ، آن را زندگی میکند و در اعتلا و احیای هویت الیور تویست اصغر خلیلی، تحلیل و شناخت کاملی از الیور تویست دیکنز داشته و رویکردی کپی برداری گونه عینی از آن را ندارد. او از شیوه بیان خود و واکنش های فیزیکی خود ( تاب دادن بدن خود به هنگام کشیده شدنش با شال ) بهره فراوان جسته است و به نقش افزوده است. بازی متفاوت خسرو شهراز در نقش " فاگین" بسیار چشم نواز است و چهره فاگین را منفور تر و کریه تر از اصل مینماید. رامونا شاه پر فروغ تر از " به مناسبت ورود اشکان " ظاهر میشود. عباس جمشیدی در اپیزود "دزد را بگیرد" کارکتری یکتا و بینظیر از خود ارائه میکند. به طور کل این اپیزود چه از نظر بازیگری، چه از نظر محتوای دیالوگ ها و چه از نظرمیزانسن به بهترین شکل با توجه به رویداد های جامعه و ایجاد قاب های تصویری آشنا روانشناسانه دراماتوژی شده است. تعامل و ارتباط تینو صالحی (بیلی ) و نانسی قابلیت پرداخت بیشتری را طلب میکرد.
تعدد مکان های مختلف در نمایش و تقطیع مدام فضاهای نمایشی با ورود و خروج شخصیت ها به صحنه، ایجاد تابلو های رها شده مینماید. این اشکال باعث شده است که هر صحنه قائم به ذات بودن خود را تا حدودی از دست بدهد. کارکترها جور انفعال طراحی صحنه را میکشند و خود به تنهایی القاگر زمان و مکان نمایش میباشند. آیا عمدی در عدم استفاده از طراحی صحنه تجملاتی متناسب با فضای کلاسیک رمان بوده است و آگاهانه دست به این کار زده شده است یامحدودیت ها و غیر استاندارد بودن سالن حافظ دست کارگردان را بسته بود؟ به نظر میرسد بهتر میبود که در تبدیل فضای رمان به متن نمایشی فضای نمایشی بیشتر باید حالتی واقعی داشته باشد تا احتمالی. هر چند که با وارد کردن المان هایی چون موبایل، پوز سیار ، کنفرانس خبری و ... زمان شخصیت ها انکار شده است که در واقع مجموعه ای از تک صحنه های علی و معلولی بیگانه ساز به نمایش تزریق شده که سعی در تغییر نگاه تماشاگر برای شناخت متفاوت مسائل را دارد، ولیکن به عنوان مثال وجود موتور سیکلت پارک شده در گوشه صحنه به عنوان تداعی گر وسمبلی از حضور آقای بامبل، ذهن مخاطب را درگیر حضور مجدد این بازیگر تا انتهای نمایش میکند که برآورده نمیگردد. ایجاد موقعیت دراماتیک را نمیشود تنها به عهده نقش آفرینی بازیگران معطوف کرد. واقعا حیف است که نمایش الیور تویست که شعار زده نیست، واسطه ای به نام طراحی صحنه را به حداقل میرساند و تنها به گریم و طراحی لباس اعتنا و اکتفا میکند. از آسیب هایی که اجرا درعدم تدارک دکور مناسب و یا ناقص بودن آن خورده است میتوان به نادیده گرفتن مکان ها و ذهنی و بودن آنها ، کاسته شدن تاثیر عاطفی نمایش بر ذهن تماشاگر ، اسیر شدن پرسوناژ در فضای خالی سن ، ناقص ماندن ترکیب بصری پرسوناژ در میزانسن های فاقد خلاقیت ،آسیب ژانر نمایش و ایجاد ناخودآگاهانه برداشتی سطحی از نمایش ... اشاره کرد.نمایش گیرایی خود را به همین دلیل به کمال نمیرساند.
روی هم رفته اجرای ساختار شکنانه و بی ادعا الیورتویست دیدن دارد و نباید در هیاهوی اجراهای حال حاضر مهجور بماند.