پارکینگ طبقه دوم

چو ضحاک شد بر جهان شهریار ................. برو سالیان انجمن شد هزار
نهصدمین سال فرمانروایی ضحاک است، هنوز کاوه آهنگر با درفش کاویانی اش و فریدون با حمایت مردمان ایران زمین در کار نیستند که به پا خیزند و به جنگ ضحاک روند. حضرت نوح نیز چیزی در حدود نهصد سال مردمان عصر خود را به خداپرستی دعوت میکرد ولی سخنان او تاثیری بر انکار مردمان زمانه خویش نداشت. ضحاک نیز از نهصد سال خواب زدگی قومی که صدای ستمدیده گی شان را ابراز نمیدارند به ستوه آمده است. مردمان بیخیال! مردمان بی غیرت! مردمان گاو نما! بومیانی که نهصد سال تنها در خلوت خود علیه این پادشاه تازی مبارزه کردند و ستوه خود را با صدای خفه شده ابراز میکردند و چه جالب که درست نهصد سال بعد از انقراض سلسله ساسانیان ( آخرین دودمان پیش از دوره اسلامی ایران ) ، سلسله صفویان پادشاهی متمرکز را در ایران بر پا کرد. نهصد سال!
ولی ضحاک P2 از بیتفاوتی مردمان تحت سلطه خود و از بی پاسخ بودن ظلمی که به آنها روا داشته، کلافه، نگران و خشمگین شده است. اینبار برخلاف واقعیت افسانه آنچه که بر ضحاک اوستا گذشته، او به دنبال گواهی گرفتن از بی عدالتی و نابخشنده بودن خویش است ولی مردمان بر دادگری او صحه میگذارند. مردمان سرگرم با موبایل های خویش! به راستی که خردمندی نهان گشت ...
مردمان فرمانبردار یکپارچه لباس زرد کار پوشیده اند. لباس توانشی و اندیشه ای که برای نشان دادن ... دیدن ادامه ›› حرفه ملی و در عین حال نمایانگر صنف ایرانیانی که نشانه هایی از یاس، نامیدی و تنفر را همیشه در زندگی خود دارند. رنگ زرد در این نمایش بر خلاف ماهیت خود سمبل هوش و تفکر بالای افراد محسوب نمیشود و بیشتر بر ترسو بودن آنها ( و شاید مطیع بودن ) دلالت دارد.
شغل ساکنان این فرمانروایی شکستن گردو ست. از درخت گردو به عنوان خرد مکتوم، زایش، افزایش عمر و مظهر استقامت در زمان بد اقبالی یاد میگردد. شکستن همه اینها به دست خودشان! استفاده استعار گونه از مغز گردو به عنوان مغز انسان و خارج کردن آن از پوست سختش با استفاده از گردو شکن ( جمجمه و مغز ) جز نشانه شناسی های پر معنای نمایش "P2" به حساب می آید که با هر باره آن جان ( شعور ) انسانی گرفته میشود ( گردویی که باعث کارکرد بهتر مغز آنها نمیشود)، آنچنان که پادشاه از بیشعوری مردمان رام سرزمین خود مینالد. زبان خاموش، نماد گرایانه و رمز آلود گردو را میتوان در حوزه زیبا شناسی اثر گنجاند که هم معیار های عقلی را درگیر میکند و هم احساسی.
وجه تسمیه خواب دیدن های ضحاک و عینی شدن آن، روشنگر فرضیه ابتدائی نمایش است که جدال بطالت آمیز با مردمان گاونما که از وحشی بودن آنها در عالم کابوس کاسته شده و حتی اهلی بودن آنها در بیداری پادشاه نیز او را آرام نمیکند و ضحاک در وضعیتی معکوس همچنان از سکون مردمان خشمگین است و به همین علت است که از آنها کینه دارد. میداند آنها بیگناهند ولی نمیداند چرا به فکر چاره نیستند! این است که او را آشفته کرده است! حقیقتا که عباس جمالی استعداد "ضحاک" شدن را با تمرکزی که از خود در حین نمایش و با تحلیل جامع که از نقش پرورش یافته ( نگاشته شده ) در نمایشنامه خویش نشان میدهد ، داشته است.
پارکینگ طبقه دوم میزانسی است انتزاعی که باور تماشاگر را تحریک میکند که بالاخره مرگ با خورده شدن مغز است که رستگاری به بار می آورد ( دریچه نورانی مرگ ) یا در انتظار مرگ بودن بر اریکه ( دریچه بویائی مرگ ). بالاخره طبقه P2 را باید از بالا به پائین خواند یا برعکس؟
در بعضی از دقائق نمایش دیالوگ به صورت یک کشمکش سطحی و صرفا بیانیه مانند تبدیل میگردد، از جمله مونولوگ های گرمایل که با بکارگیری الفاظ زیبا سعی در ایجاد موقعیت های عاطفی و اثرگذار بر تماشاگر دارد، بی مایه و کسالت بار جلوه میکند و ساکن است.

ضحاک : تو رویای منی، نباید نقش کابوس من را بازی کنی.