جنایت و مکاشفات

روز مادر است، مادری که قرار است بالاخره یک روز همه فرزندان خود را به کام مرگ بکشاند، مادری که با چاقو فرزندش را 53 بار زده ، او را آب پز کرده و سوزانده است. ما کودکان مادری هستیم که پیش از زاده شدن باید سفارش قبر خود داده باشیم. زمین مادر همه ماست، که هم ما را از دامان خود میزاید، هم بزرگ میکند و هم پایان حیات میبخشد. فقط همین امروز، روز زمین است. بقیه ش را باید در برزخی به سر ببریم، شاید اسمش خواب و رویاست. زمین مهر مادری اش را دریغ و فرزندانش را به امان خدا رها کرده است و بنابراین بچه هایش سراسر تاریک، رنجور و خشمگین هستند.
نمایش " مکاشفات راسکلنیکف ... " به همه چیز اعتراض دارد. به حشرات اعتراض دارد، به فکر کردن، به عدالت خواهی، به نژاد پرستی، به گرم شدن زمین، به میلیتاریسم و حتی به حقیقت! در وضع قانون، خودش را محق میداند ولی نمیتواند بنا به غریزه اش به درستی آن را جامع عمل بپوشاند. این نمایش در واقع خرد ستیز است و سعی در نفی فکر میکند و ذهنیت ها را به سخره میگیرد. ( صحنه مواجهه ماری با راسکلنیکف ). به تناقص گوئی می افتد، میخواهد عدالت را شخصا و تفسیر به رای گونه به اجرا در آورد و انتقام مادر و خواهر خود را ( پولخریا و دونیا ) بگیرد ولی حاضر به حضور در عرصه های اجتماعی و مبارزات مدنی و همراه شدن با عموم را ندارد. شاید به انتظار سعادت خود نیز نیست. این نمایش با نگاه شکاکانه به همه چیز سعی در بی ثبات جلوه دادن همه چیز دارد، از بارانی که نمی آید و تنها صدایش شنیده میشود تا واقعیت وجودی و موجودیت پیر زن (Alyona Ivanovna ) که قرار است بنا به غریزه راسکلنیف که حضور او را همچون شپشی در اجتماع ... دیدن ادامه ›› قلمداد میکند، قانون وار ( قانون فردی راسکلنیکف ) کشته شود. این اجرا با مردود ساختن هر گونه فضا سازی عینی به پست مدرنیسم روی می آورد و میزانس های خود را با تکیه بر طراحی حرکت ها و نور خلق میکند. در واقع سالن نمایش لحظاتی کمک شایانی در انتزاع گرائی در صحنه آرایی کرده است و با رویکرد ضد طبیعت گرایانه خود بدون واسطه با مخاطب خود در ارتباط است. این اجرا با فرار از روایتگری روزمره گی های زندگی و مسائل اجتماعی مرتبط با آن؛ پیام خود را با تعدد موضوعات گوناگون از منظر دیگر واکاوی و نقل میکند. "راسکلنیکف" خانه نمایش آو در ظاهر انسان معاصر وار زندگی میکند ( واحد پولی اش از روبل به دلار تغییر کرده است ) ولی فاقد یک ایدئولوژی واحد است، خود بوی دروغ و جنایت میدهد ولی آن صفت ها را به مبارزه میطلبد. این نمایش بنا به همین فرضیه شاید به دنبال بزرگ گویی نیست و نمیخواهد یگانه شود. در نتیجه با توجه به سبک نگارش نمایشنامه که کلمات معنای مطلقی ندارند، میتواند برای تماشاگر برداشت های مختلفی را در بر داشته باشد.
این نمایش گاهی به سمبولیسم نیز روی می آورد. راهنمای نواختن ویالون Ronnie James Dio که به صورت Cook book ( کتاب آشپزی ) است، که قرار نیست چیزی نواخته شود، که باید طبخ شود. کیف ویالون به صورت قبر بچه ای است که باید عمری حمل شود، گاه باید به آن تکیه داد، گاه باید با آن بازی کرد و آن را تاب داد و نهایتا گاه باید آن را نبش قبر کرد.
صدای حسام منظور کاملا شخصیت راسکلنیکف را پردازش میکند. او هوشمندانه با ادای دیالوگ ها با نوع صدا و تنالیته متناسب با وضعیت عاطفی صحنه، فضای سازی میکند و با توجه به حالت های مختلف پرسوناژ یک حالت روانی صحنه ای متمایزی به شرایط رفتاری راسکلینیکف میبخشد. شرایطی مثل عصبانی بودن، ترسو بودن، سنگدل بودن، سرد و بی احساس بودن، مغرور بودن و در عین حال شریف و مهربان بودن. استفاده از نور پارادوکسیال و رنگی که هم سایه ایجاد میکند و هم سایه را از بین میبردو اشاره به دوری و نزدیکی افراد دارد و یا حتی سایه های بزرگ که گمانه آفرین هستند قابل اشاره و دارای جلوه بصری زیبایی میباشند. ( صحنه مرد دراز کشیده الکلیک ). و ای کاش عرض تماشاخانه آو دست کارگردانان این نمایش را بیشتر باز میگذاشت.
راسکلنیکف : خوشبختی وجود ندارد، چون حقیقتی وجود ندارد!