لالایی

نمایش "رقص مرگ، بی لالا" با طراحی و کارگردانی یاسر خاسب زبان بیان خود را به بدن شاعرانه ی بازیگرانش سپرده است و با زبان بی زبانی درد و رنج یک کالبد را با زبان بدن به چشم و گوش مخاطبانش می رساند. دیالوگ هایی که به ضجه میماند و در سکوت مظلومانه اش در توده ای از هوای معلق تجسمی از تکلم بی صدا را نقاشی میکنند.
بیماری دردمند با بازی مایکل اولفیک در بستر خواب ( تخت بیمارستان ) که همانند تابوت به خاک نسپرده و به آب سپرده است و در محیطی ایزوله ای که با جهان بیرون قطع ارتباط کرده است، خود را درقفس و زندانی می یابد. او نمیخواهد بخواب و دچار کابوس های شبانه اش شود. پرستاری ( با بازی پردیس زاع ) که در شمایل یک پرستار صرف نیست و سیاه پوش است به ملاقات او می آید. آیا بیمار به پیشواز مراسم عزای خود رفته است که نشانه های قراردادی جهان را از دست داده است و پرستار را به صورت ساختار شکنانه مشغول درمان مکانیکی و غیر عاطفی خود بر بالینش مشاهده میکند؟
او حتی در مواجهه با شیمی درمانی که با بازی یاسر خاسب در نمایش صورت میپذیرد، قوای جسمانی خود را ابتدا به ساکن برای مبارزه با او به کار می بندد و تدافع گرایانه میخواهد اینگونه درمان را پس زند. هر دو در گیر و دار قبول و رد جسم با مداوای فوق، گلاویزی ایهام گونه بر قسمت فوقانی اتاق محاط شده ... دیدن ادامه ›› دارند. بیمار نمیخواهد ریش سفیدی و پادرمیانی شیمی درمانی را برای ماندن و بقا بپذیرد و هیمنه او را در سیاهی اش می بیند و نه در پادرمیانی اش برای زنده ماندن. دست آخر بیمار تسلیم معنای حضورش میشود و تخت خود را به گهواره تاب خورنده و لالایی وار دستان شیمی درمانی می سپارد. گریم و طراحی لباس یاسر خاسب در نقش شیمی درمانی تفسیر دو وجهی و رویکردی دراماتیک وار به همراه دارد.
مبارز شیمی درمانی و سرطان ( با بازی احمد مطوری ) با طراحی شبه خرچنگ در خواب نیمه آسوده بیمار در کارزاری شکل میگرد که با خوش رقصی سرطان و استیصال شیمی درمانی جلوه مفاهیم حضور و واکنش های بدنی بیمار و تصویری عینی از درونیات آنرا ترسیم میکند. خرچنگ ( Cancer ) به زندگی چنگالش را فرو میکند و میخواهد ارتباط آن را با این دنیا قطع کند. خرچنگ در سنگر زیر تخت خواب پناه میگیرد و هر از گاهی به صورت تلویحی خودی نشان میدهد. در واقع خرچنگ در فکر و ذهن بیمار جا خوش کرده است و نه در جسم او.
گلبول سفید با بازی ساناز نجفی از حالت یخ زدگی اش ( Freeze ) خارج میشود. گلبول سفیدی که از شکل اصلی خود افتاده است و تمام تلاشش برای ایمنی بدن و محافظت از آن به کار میگیرد و میخواهد از بدن فرتوت در مقابل دشمن دفاع کند . گلبول سفید همچون عروسی برای بیداری بدن و احیاء آن به رقص سماع در می آید. او میخواهد چهار عنصر بدن را ( آب، هوا، خاک و آتش ) به توازن و تعادل برساند تا حالت و طبع بیمار را به مطبوع ترین حالت ممکن اش برساند.
بیمار به زندگی برگشته میخواهد از روی بارش نت های زندگی بنوازد، ولی خرچنگ با حرکت پیچ و تاب گونه و نامتعادلش، نت های مچاله شده مرده گی را به سوی او پرتاب میکند. ساز زندگی بیمار خاک گرفته است و ترانه سرایی حیات او دچار فراموشی و لکنت شده است. موسیقی در حالتی بینابین دستخوش گوش نوازی و فالش نواختن میشود. بیمار مقبره خاکی خود را تصویر گری میکند و شیمی درمانی آخرین نماد درمانی اش یعنی مار را که نشانه زندگی است از زیر بالین او با تقلای فراوان به مقابل دیده گان بیمار می آورد. بیمار نمیخواهد با مار شود!
شیمی درمانی میخواهد با دستانی به فرم نقاشی دست آفرینش میکل آنز در کور سوی امید به او حیاتی دوباره ببخشید. دستی که در نور معلق در ظلمات ناپدید میشود و مشخص نیست بیمار فردا از خواب خود بیدار میشود یا خیر. حرکات اغراق آمیز بازیگران به خوبی جلوه های آرمانی برای پویایی بدن یک انسان و احساسات لحظه به لحظه آن را ماهرانه نشان و نمایش میدهد. حرکاتی که با جایگزین شدن در کلمات بیان نشده به همان اندازه فریاد میزنند.