شهروند صفری

علاقه مجید برزگر به ساخت فیلم در شهرک به مانند دو اثر قبلی اش همچنان ادامه دارد. اکثر دقایق فیلم یک شهروند کاملا معمولی در لوکیشن یک شهرک اتفاق می افتد. گویی مجید برزگر همیشه میخواهد زیستگاه کارکترهای ذهنی خود را مرز بندی و متمایز از محله های دیگر شهر ترسیم کند. شهرک هایی که هم میخواهند مشت نمونه خروار یک شهر برزگ قلمداد شوند و هم میخواهند نگاه مخاطب را به جزئیات جلب کنند. جزئیاتی که شاید روزانه بی تفاوت از کنار آنها میگذریم؛ مثل ماشین های پارک شده ای که شاید به علت خالی شدن باطری آن ها و کم شدن باد لاستیک ها و موج دار شدنشان و پوسته پوسته شدن رنگ ماشین دیگر اسقاط شده اند. چه قصه ای پشت ماشین های پارک شده و از کار افتاده است؟
آقای صفری با بازی سورن مناسکانیان که خوانش آن میتواند با املای دیگر به صورت آقای سفری خوانده شود، خیلی وقت است که در سفر میان نان سنگکی محل تا حد فاصل منزل اش میباشد. دیالوگ برقرار کردن او از طریق نان سنگک اتفاق می افتد و میخواهد از همین طریق به زبان مشترک با بقیه شهروندان برسد. او تنها کلماتی را که میخواهد میشنود و کلماتی را که میخواهد میبیند ( پوشیدن کت و شلوار آبی رنگ ). گم شدن تلفن منزل نشانه ای است برای عدم علاقه به برقراری ارتباط از سمت اوست. او میخواهد متکلم وحده باشد، آنهم با چشمانش. آقای صفری، سفر را آنگونه که خود میخواهد انتخاب میکند و به سفر بقیه شهروندان ( پرواز هواپیما از بالای بالکن خانه اش ) بی تفاوت نظاره گر است. او حتی برای خالی نشدن باطری ماشین اش فقط روزانه با استارتی روشنش میکند ولی با ماشین پارک شده اش قصد ... دیدن ادامه ›› عزیمت و سفر به هیچ نقطه ای را ندارد. او فقط میخواهد ماشینش را با استارتی زنده نگه دارد. خود او نیز منتظر استارتی است که خودش را زنده نگه دارد. نکته جالب برای گزینش این نام برای این پرسوناز معنای خود کلمه یعنی تهی و خالی است. او خیلی وقت است که باطری خالی کرده است.
سارا با بازی شادی کرم رودی که خود در آژانس مسافرتی! کار میکند، به نمایندگی پرویز ( پسر آقای صفری ) میخواهد عامل انگیزشی برای سفر آقای صفری باشد، ولی حتی نمیخواهد همسفر شدن با او را پیش بینی کند. او با ورود ناخواسته اش به زندگی آقای صفری دیگر پنیر جایگزین نان سنگک خاشخاشی ویژه او شده است و با نگاه او بلعیده میشود. مسیر سفر آقای صفری از لحظه ملاقات با سارا دیگر عوض شده است ( آژانس مسافرتی ) و تنها گرسنگی اش و تهی شدن اش و خالی شدن اش ( فراموشی ظاهری ) او را برای استارت دیگر به خانه کوچه بن بست می کشاند.
پروین خانم با بازی ناهید حدادی آلترنیتوی امیدبخش برای اهالی شهرک ( جلسات وام مشارکتی ) محسوب میشود. او در ابتدای فیلم به آقای صفری پیشنهاد سفر به کاشان را برای سلامت ریه هایش را میدهد. او شرایط خود را با موهای سپیدش درک کرده، ولی شرایط جدیدی را برای آقای صفری ( رنگ سیاه موهایش ) رنگ آمیزی میکند. او با فالش نواختن شادی آور پیانو، قرعه رقص مرگ خود را به دستان آقای صفری میسپارد.
دوربین مجید برزگر همچنان آرام و با طمانینه تک تک سکانس ها را به خورد تماشاگر میدهد تا در مواجهه به صحنه مرگ ( قتل ) پیشاپیش به او مسکن خورانده باشد. میدان شهرک را در نمایی ثابت و سه حالت متفاوت با طواف دوچرخه سواری کودک، عبور ماشین پرشیا و گذر آقای صفری را با سرعت های حرکتی مختلف به تماشاگر عرضه میدارد. عدم وجود موسیقی در فیلم جز مولفه های ساده گرایی مجید برزگر است ولی موسیقی سکوت معنا دار از پیش زمینه به گوش میرسد.
کاش فیلم مجید برزگر پنج دقیقه زودتر به پایان میرسید تا ولع و هوس رفع گشنگی نان سنگک بر من میماند تا اینکه با نان سنگک های اضافی سیرابم کند. پنج دقیقه ای که دیگر از جنس ماسک آلودگی هوای آقای صفری ( دهان بند سکوت ) نیست و به اندازه کل فیلم در آن دیالوگ غیر قابل شنیدن از دهانی که دیده نمیشود به گوش میرسد.