Irish coffee
( خطر لو رفتن داستان )



داستان نمایشنامه تراژیکمدی اثر مری جونس حول دو کارکتر اصلی داستان چارلی کانلن ( رضا بهبودی ) و جیک کوئین ( پارسا پیروزفر ) در یکی از شهرستان های ایرلند در حال وقوع است. دو فرد محلی که در نقش هنرور( سیاهی لشکر ) برای یک فیلم در حال ساخت هالیودی با دستمزد روزانه 40 پوند نقش آفرینی میکنند. آنها در ده آرام خودشان قانع به نظر میرسند، هر چند که چارلی کانلن هر از گاهی دچار خیال پردازی هایی میگردد. آنها آینده خود را در هنرور کهنسال دیگر ده ( میکی ) که در جوانی سابقه بازی در یکی از فیلم های جان وین به عنوان سیاهی لشکر را داشته جستجو ... دیدن ادامه ›› میکنند.
چیزی که در این نمایش نمود بیشتری دارد اتکا اجرا به بازیگری است. بازی برون گرایانه رضا بهبودی و بازی درون گرایانه پارسا پیروزفر زمانی که حتی در نقش زن نیز بازی میکنند (" کرولاین جووانی" و" اشلینگ" ) بر این موضوع تاکید دارد. تقابل این دو سبک بازیگری که بی وفقه از نقشی به نقش دیگر تغییر مکان می دهند ( تقسیم 19 نقش بین دو بازیگر ) تماشاگر را ناخودآگاه یاد الگوی برزگی به نام فیلم مخمصه با بازی رابرت دنیرو و آل پاچینو می اندازد که این دو بازیگر به واقع چگونه هنرمندانه از پس چندین نقش با رعایت ضوابط بازی درونگرایانه و برون گرایانه بر آمده اند. صد البته که بازی رضا بهبودی به واسطه کنش های بیرونی اش در هر نقشی چشمگیر است و بازی پارسا پیروزفر بر پایه درونی سازی نقش ها.
تصاویری که همراه با نقاشی و نوشته در پشت زمینه اجرا همراه میشوند به خوبی توانسته اند موقعیت سازی نمایش را روایت کنند. طراحی صحنه و چید مان دکور ساده به نظر میرسند ولی در عین حال تا حدودی با ویژگی های نمایش همقدم میباشند.
موسیقی در طول اجرا، اهمیت و تاثیر خود را بر عمق احساس مخاطب نشانه میگیرد تا جایی که در توصیف تک تک فضا های نمایش به حال و هوای صحنه کمک شایانی کرده است.
نمایش بر اساس جدال و اختلاف طبقاتی دو قشر چرخ میخورد. هالیود گرایی که مظهر بورژوازی است و ساکنان دهی در ایرلند که نماد فقر. اوج نمایش جائی هست که با خودکشی یکی از جوانان ( شان هارکین پسر عمه جیک ) ده رقم میخورد و دیالوگی که جیک ( هنرور ) به کرولاین ( بازیگر سوپر استار ) میگوید :
“The way you and everybody else treated him like he was a piece of muck on their boots. . . . You had him thrown out of the pub, in his own town in front of his own people, think about that for humiliation".
"طریقی که شما و همه با او رفتار کردند مثل این بود که او شبیه یک تیکه پشکل چشبیده به پوتین هایشان است. شما او را از میخانه به بیرون انداختید، در شهر خودش جلوی مردمان خودش ، حس حقارتی که بهش دست داد ".
داستان بر اساس بهره کشی و استثمار از مردمانی است که در زندگی خود چاره ای جز قناعت ندارند. هر از گاهی اعتراض و شورش میکنند ولی غالبا رام و مطیع هستند. طبقه مرفه آنها را به چشم یک گاو میبیند که خود را مجاز میدانند که تا میتوانند شیرشان را بدوشند و از گوشتشان استفاده کنند و گاوانی که تنها به کارهای گروه هالیودی خیره میشوند و تنها علف های مقابلشان را نشخوار میکنند. مثل گاو زندگی کردن هم میتواند تراژدی باشد و هم کمدی !
قهرمانان داستان در انتهای نمایش برای رسیدن به آرزو و خیال بافی های خود، نمایشی را در ذهنشان ترسیم میکنند که بالاخره روزی همان طبقه مرفه دوباه به دهکده شان می آیند و در مسیر و راه،پایشان را در تاپاله های گاو ها می گذارند. چقدر به این جمله درحین اجرا فکر میکردم :
"انسان که دچار میشود، ناچار میشود و بیچاره ".

اگر میخواهید بازی های متفاوت و تقابل دو جنس متضاد بازیگری را به تماشا بنشینید، دیدن این اجرا را از دست ندهید.
دست مریزاد به همه اعضا و عوامل اجرا به خصوص دو بازیگر .