شش کفش تا = چهل هشت تا





آری، روزگاری حک شده روی تخته سیاه! حکایت زندگی که در قالب تصاویر و کلمات بر روی تخته سیاه ترسیم میگردد. پسری که میراث دار شغلی پدر کفاش اش است و آرایشگری که دعاگوی شغلی که انتخاب کرده است. همه اینها از مسیر تخته سیاه میگذرد. همه به غلط آموزش دیده اند و تربیت شده اند ولی خود را متخصص میداند. قیچی ابزاری برای اصلاح است و سندان قطعه ای آهنین که با چکش هر چیزی را بر روی آن ترمیم میکنند. قیچی و سندان وسایلی برای اصلاح و ترمیم ظاهر جامعه ... دیدن ادامه ›› ای میشوند که راه اصلاح خود را در میان خط های تخته سیاه گم کرده اند. معلمی که مشاهده میکند که یک جامعه هر روز از روی ابزار کاری اش به راحتی و بی اعتنا رد میشوند ... یعنی تخته سیاه! معلمی که نمیتواند چیزی را نه اصلاح کند و نه ترمیم .

نمایش شیش و هشت، نگاه تقلیدی به واقعیت ها ندارد. در شیوه اجرا ابداع دارد، هر چند که طراحی صحنه خاصی ندارد و تنها با اکتفا به یک تخته سیاه در کف صحنه ، خالق میزانس های متفاوت میشود و در پیاده کردن ترجمان دیداری تنها با استفاده از چند تلق طراحی شده موفق عمل میکند. صحنه آرایی این نمایش علاوه بر فضا سازی متناسب با بیان مفهومی، تجلی گاه حرکات بازیگران میشود. دکور ساده این نمایش از واقع گرایی می گریزد و به انتزاع و تجرد تمایل دارد. ترکیب و هماهنگی لباس ها با صحنه طراحی شده ایجاد هارمونی میکند . همه بازیگران نمایش سبز پوش هستند با نشانه ها و المانهای از حرفه اشان به غیر از ژول که شاگرد مدرسه است و روپوش او همچنان چون باطن اش لوح سفیدی مینماید.

رفت و آمد هایی که در نمایش توسط بازیگران صورت میگیرد با داخل شدن و خارج شدن از درهایی که بر روی تخته سیاهی تعبیه شده است ارزش نمادین دارد، آنگاه که با محو شدن هر کسی درپشت تخته سیاه ، سمبولی از او بر روی تخته سیاه باقی میماند. شکل هایی که ابتدا نمایش توسط شاگرد مدرسه بر روی تخته سیاه نقاشی شده است.

موسیقی بی نظیر فرشاد فزونی در حین اجرا در عین اینکه ضرب آهنگ حرکات بازیگران را تنظیم میکند،در فضای سازی های احتمالی ، خیال پردازی تماشاگر را میطلبد و باعث اهمیت جنبه روایی نمایش با اتکا به اجرا خلاقانه میگردد.

لحظاتی از نمایش، بازیگران در قاب تصاویر دو بعدی میروند که بسیار ناب هست. قابی که بازیگران را بر روی تخته سیاه میخ میکند. صحنه مواجه آرایشگر و ژولی و بازی در بازی کفش های آنها را بسیار پسندیدم. صحنه های از خواب کارکترها، گفتگو معلم و ژولی در قاب دو بعدی و ... که همه آنها از مسیر تخته سیاه میگذرد. گویی روزمره گی هایمان از تخته سیاه نشات گرفته است و خود بی خبریم. زیبا شناختی این اثر زمانی چشم انداز میشود که در انتهای نمایش، عوامل عاطفی تماشگر( شباهت های عقیدتی ) در فرایند همسان پنداری با معلم، پالایش می یابد. نمایش آنجا بیشتر تاثیرش را بر تماشاگر نشان میدهد که مخاطب نمیتواند بی طرف باقیمانده بماند و حس انزجار نسبت به همه نقش ها دارد به غیر از شخصیت معلم. نکوهش اخلاقی تماشاگر بر این پایه نیست که لزوما شخصیت های این نمایش Bad Man هستند. معلم طرد شده چون نمیتواند همرهنگ جماعتی که غلط آموز هستند و اشتباه رو، محبوب میشود. معلم چون احساس میکند کسی پای در کفش اش کرده است، خود را ناتوان احساس میکند و روز به روز فرتوت تر میشود و این را آرایشگر میفهمد. صدای جیر جیر کفش هایش را کفاش میشنود و ولی او صرفا به تعمیر آن کفش ها اکتفا میکند چون پولی ندارد تا کفش نویی جایگزین کند. همه کسبه از او غلط های املایی بی ربط میگیرند ولی او در امر هدایت جامعه ضعیف است. و در دست آخر خود " پاهایش را گم میکند، حس میکند در دشتی است" و میفهمد که " جیر جیر از کفش ها نیست از خودش است " . صدا و اعتراضی که شنیده نمیشود. همه آن یاد نگیرنده ها، او را به سقوط هل میدهند. همه از خود یادگاری بر روی تخته سیاه جای میگذارند . یادگاری از رد پاهایشان در طول زندگی که شاید شکل هشت باشد محصور در شش خط تخته سیاه.



من قطاری دیدم که سیاست میبرد و چه خالی میرفت

من قطاری دیدم که فقه میبرد و چه سنگین میرفت