این قدر این نمایش عالی بود که من و همسرم که چند سال یک بار به تیاتر می رفتیم و آن هم با بلیط رایگان (!) رویه خود را عوض کردیم. هر سه بازیگر درخشان بودند. ما عاشق آن مرد طلبکار شدیم که از جان و دل برای ایفای نقشش مایه می گذاشت. متن خیلی خوب بازنویسی شده بود. بعد از تماشای خرس در فرهنگسرای نیاوران، ما به تیاتر دل بستیم و تصمیم گرفتیم علیرغم هزینه بالاترش نسبت به سینما، هر هفته یک اجرا ببینیم. هفته بعد فکر کردیم از یک نمایش ساده (خرس) برویم یک نمایش حرفه ای (آهسته با گل سرخ) با آدم های به نام و بزرگ را ببینیم تا به اصل تیاتر برسیم. متاسفانه به شدت توی ذوق مون خورد. البته علاقه خود به تیاتر را از دست ندادیم، اما به این نکته ساده در زندگی پی بردیم که گاه تجربه کشفی ساده و تصادفی (تماشای خرس بی برنامه قبلی بود و ما هیچ شناخت قبلی نداشتیم) از تجربه ی برنامه ریزی شده با کلی ستاره درخشان (سابقه کارگردان آهسته با گل سرخ و اسامی مطرح بازیگران را از پیش مطالعه کردیم)، درخشان تر، لذت بخش تر و عمیق تر می تواند باشد.