سلام و درود فراوان بر آریو راقب کیانی و بازیگران خوب و همراهش
خوشحالم که با هنر "نمایش" آشنا شدم و خوشحالم که اجرای پایانی "هتل کوهستانی" را به تماشا نشستم. زیستن در شرایطی که هر روزش، تکرار دیروز است و دیگری، آینه ای است از خاطرات، آرزوها، هوس ها و حسادت های خود؛ زیستن در جامعه ای که بی شباهت نیست به جامعه ی نویسنده اثر (طنز تلخ و تصویر مسخ شده هتلی که رییسش، زندگی "ایدآلی" برای مهمانانش فراهم کرده)؛ درود بر کارگردان در انتخاب هوشمندانه این اثر و افسوس که پژواک این اثر و آثاری از این دست، محدود به مرکز و حداقلی از جامعه ماست؛ قدردانی و سپاس از تک تک هنرمندان هتل کوهستانی، تو گویی که حتی آوای هر هنرمند تنیده در شخصیت و خلق شده برای اجرای این اثر بوده، و در آخر، به باور من، کانون نمایش، تایپیست با بازی درخشان و بی کلامش، آن قدر درخشان که حتی باز هم به باور من، زیر نفوذ آن شخصیت فراتر که انگار ناظر بر او و همه است، نبود و ... و ... کاش سواد بیشتری داشتم تا لذت بیشتری می بردم و درک بهتری به دست می آوردم و راستی، تشکر از همسر و همراه خوبم در انتخاب این نمایش.