تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنرSB > com/org | (HTTPS) localhost : 02:26:52
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
درود فراوان بر خانم زینب تبریزی، هنرمند خوب میهنم
"تمام چیزهایی که جایشان خالی است"، مستند "داستانی" زیبایی است که با نزدیک ... دیدن ادامه ›› شدن به زندگی بیماری به نام خانم مهناز علیمردانی، درگیر سرطان سینه، به شکل بیوگرافی، مساله ای اجتماعی و پزشکی را می کاود. شکل روایی داستان با گفتار روی متن از "مرگ" آغاز می شود و به مرگ ختم می شود. با این حال، در میانه فیلم، "زندگی" جاری است. پیش و پس از نمایش فیلم هم، زندگی جاری است. فیلم را چه مستند آموزشی بدانیم، چه مستند بیوگرافی و یا مستند اجتماعی، در درجه نخست، ایده اجتماعی (سرطان سینه زنان) تاثیرگذاری دارد که با طرح خوب و پژوهش کامل خانم تبریزی، در کنار فیلم نامه ای فکر شده، درخشان و قابل ستایش از کار درآمده است. ای کاش صدا و سیمای ایران با خرید امتیاز پخش فیلم، آن را به طور گسترده، در ساعات مناسب خانواده ها نمایش می داد. به باور من، سوای مسایل هنری، تماشای این فیلم برای زنان ایرانی واجب است.
سکانس آغازین، کوبنده و تاثیرگذار است. برگزاری جشن تولد مادری در گذشته، توسط همسر و فرزندش، همان قدر شوکه آور و غم بار است که مرا یاد فیلم "مسافران" بهرام بیضایی می اندازد، حضور زندگی بر مرگ می چربد! سکانس گفتگوی عکس های خاموش خانم علیمردانی و همسرش، خلاقیت تصویری کارگردان را به چشم می نمایاند. گفتار صمیمانه روی متن از زبان شخص درگذشته، پیوند مرگ و زندگی را بیشتر و بیشتر نشان می دهد.
"تمام چیزهایی که جایشان خالی است" فیلمی است در ستایش زندگی، زیستن، شاد زیستن، برای سلامتی خود ارزش قایل شدن، اهمیت دادن زنان به چکاپ های پزشکی، مبارزه با بیماری، غلبه بر بیماری و بازسازی روانی بیمار پس از شیمی درمانی. فیلمی که تصویر شوهر عبوس، خودخواه و سنتی ایرانی را - که زن را در مقام خدمتکار خانه می خواهد- کنار می گذارد و به جای آن، همسری "همراه" نشان می دهد که در تحصیل و تدریس و اشتغال زن، در بیماری و هزینه های بالای درمان، در لحظه لحظه های زندگی زن، حضوری بی ریا، عاشقانه و انسانی دارد. بله! دکتر مهناز علیمردانی و همسرش، خاص هستند و همین خاص بودن، کارگردان تیزبین را به کشف آن دو، برای تصویرسازی کشانده است. از این منظر، به باور من، سوای مسایل هنری، تماشای این فیلم برای مردان ایرانی واجب است.
"تمام چیزهایی که جایشان خالی است"، مستند "داستانی" زیبایی است که با نزدیک ... دیدن ادامه ›› شدن به زندگی بیماری به نام خانم مهناز علیمردانی، درگیر سرطان سینه، به شکل بیوگرافی، مساله ای اجتماعی و پزشکی را می کاود. شکل روایی داستان با گفتار روی متن از "مرگ" آغاز می شود و به مرگ ختم می شود. با این حال، در میانه فیلم، "زندگی" جاری است. پیش و پس از نمایش فیلم هم، زندگی جاری است. فیلم را چه مستند آموزشی بدانیم، چه مستند بیوگرافی و یا مستند اجتماعی، در درجه نخست، ایده اجتماعی (سرطان سینه زنان) تاثیرگذاری دارد که با طرح خوب و پژوهش کامل خانم تبریزی، در کنار فیلم نامه ای فکر شده، درخشان و قابل ستایش از کار درآمده است. ای کاش صدا و سیمای ایران با خرید امتیاز پخش فیلم، آن را به طور گسترده، در ساعات مناسب خانواده ها نمایش می داد. به باور من، سوای مسایل هنری، تماشای این فیلم برای زنان ایرانی واجب است.
سکانس آغازین، کوبنده و تاثیرگذار است. برگزاری جشن تولد مادری در گذشته، توسط همسر و فرزندش، همان قدر شوکه آور و غم بار است که مرا یاد فیلم "مسافران" بهرام بیضایی می اندازد، حضور زندگی بر مرگ می چربد! سکانس گفتگوی عکس های خاموش خانم علیمردانی و همسرش، خلاقیت تصویری کارگردان را به چشم می نمایاند. گفتار صمیمانه روی متن از زبان شخص درگذشته، پیوند مرگ و زندگی را بیشتر و بیشتر نشان می دهد.
"تمام چیزهایی که جایشان خالی است" فیلمی است در ستایش زندگی، زیستن، شاد زیستن، برای سلامتی خود ارزش قایل شدن، اهمیت دادن زنان به چکاپ های پزشکی، مبارزه با بیماری، غلبه بر بیماری و بازسازی روانی بیمار پس از شیمی درمانی. فیلمی که تصویر شوهر عبوس، خودخواه و سنتی ایرانی را - که زن را در مقام خدمتکار خانه می خواهد- کنار می گذارد و به جای آن، همسری "همراه" نشان می دهد که در تحصیل و تدریس و اشتغال زن، در بیماری و هزینه های بالای درمان، در لحظه لحظه های زندگی زن، حضوری بی ریا، عاشقانه و انسانی دارد. بله! دکتر مهناز علیمردانی و همسرش، خاص هستند و همین خاص بودن، کارگردان تیزبین را به کشف آن دو، برای تصویرسازی کشانده است. از این منظر، به باور من، سوای مسایل هنری، تماشای این فیلم برای مردان ایرانی واجب است.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۳۵۸,۰۰۰ نفر
+۲۶,۶۱۰ برنامه
+۷,۷۰۶,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۴,۸۹۹ برگه
۹,۷۵۱ آلبوم
۵,۶۱۴ پادکست
