سلام و درود بر هنرمند خلاق و مهربان و انسان، مجید رحمتی، کارگردان خوب کار رضا بهرامی، طراح صحنه و لباس و نور و صدا و همه ی هنرمندان کریمولوژی
دوستان حرفه ای و اهل فرهنگ، از زیبایی کار به نیکی نوشته اند. من تماشاگر عادی و مبتدیم. در حد بضاعت و سواد کم خود از نمایش، لذت بسیار بردم. کنایه های سیاسی و اجتماعیش را گرفتم و با بازی هنرمندانه ی بازیگر خوبش، به تلخی خندیدم و سکوت کردم و «تماشا» کردم.
این که چرا برخی از دوستان حرفه ای تیوال، از ضعف نویسندگی گله کرده بودند را صادقانه متوجه نشدم. اگر دوستان به تفصیل می گفتند، شاید درک بهتری پیدا می کردم، اما از دید من تماشاگر مبتدی، شروع و‌پایان نمایش و فراز و فرود قصه به جا و زیبا و کامل بود. واگویه کریم، درددل هنرمند با ما و تاریخ حیات و ممات جامعه ی ما، به خوبی به نمایش درآمده بود.
به باور من، هنرمند، در مقام انسان، هنرش در مقام انسانیت، با پایان نمایش، آغاز می شود. رسالت هنرمند، انسانیت اوست که در جامعه آشکار می شود. سال گذشته به تماشای نمایشی با اسم های بزرگ و مشهور و در کمال ناباوری، اجرایی ضعیف رفتم. پس از اجرا، بخشی از تماشاگران که من هم جزشان بودم و عوامل همان نمایش، منتظر خروج و همراهی خانم بازیگر مشهور بودند. پس از نیم ساعت انتظار، مشخص شد که ایشان از در پشتی رفته اند تا ... خلوص انسانی مجید رحمتی و رضا بهرامی در سلوک و رفتارشان «پس از اجرا»، در مقام قیاس، مرا یاد آن خاطره انداخت.