درود و هزاران درود بر خانم مژگان خالقی، هنرمند خیلی خوب وطنم
«خنده در تاریکی» تمام مولفه های یک شاهکار مستند را دارد. نخستین بار بود که پس از تماشای فیلمی، شاهد تشویق اندک تماشاگران در سالن خاموش خانه هنرمندان بودم. یاد اقبال عمومی به فیلم های مایکل مور افتادم؛ البته با این تفاوت که مستند وطنی از پشتوانه تبلیغاتی برای جذب مخاطب عام برخوردار نیست.
زحمت و تلاش کارگردان در گردآوری جامع مطالب تاریخ تئاتر اصفهان ستودنی است. جرأت و جسارت فیلم ساز در این وانفسا و تنگنای هنرمندان در بیان ایده هایشان، شگفت آور است. مصاحبه ها همه چالش انگیز و حاوی نکات تازه و جالب هستند. صدای راوی پرویز پورحسینی به دل می نشیند. به باور من، «خنده در تاریکی»، به پشتوانه تحقیق، طرح و فیلمنامه قوی، آن قدر خوش ساخت، جذاب و خوب از کار در آمده که نه تنها برای علاقمندان به نمایش، بلکه برای تماشاگر عادی بدون هیچ پیش فرضی از تئاتر و تاریخ تئاتر اصفهان دلنشین و دوست داشتنی است.
ایران ما اگر هوای تنفسش آلوده و پر غبار است، به برکت هنر هنرمندانی چون خانم مژگان خالقی هنوز زنده و جاری و سربلند است.