شاید اگر کارهای گذشته الهام شعبانی رو ندیده بودم این نمایش برام خیلی جذاب بود , اما در مقام مقایسه حتی نزدیک به بی چرا زندگان هم نشد یا حتی بازی هیچ بازیگری به زیبایی بازی خانم شعبانی در رومئو و ژولیت در نیومد .
از این پر توقعی که بگذریم طراحی صحنه خیلی خوب بود . چند شب پیش که نمایش نویسنده مرده است بهنام شرفی رو دیدم , با خودم میگفتم این دکور چرا انقدر بزرگ طراحی شده ! ظاهرا دلیلش مشترک بودن سازه بین هر دو اجرا بوده . اما خیلی خوب طراحی شده بود و به راحتی میشد 5 فضای مجزا از یک آپارتمان و دفتر آگاهی رو تصور کرد .
نورپردازی هم خوب بود و کاملا به تفکیک فضاها کمک کرد .
ریتم کار عالی بود . به نظرم این متن شبیه متنهای فیلم سینمایی بود و میتونست کشدار و خسته کننده باشه , اما خوشبختانه ریتم کار به خوبی حفظ شد و صحنه ها به سرعت عوض میشدن و تماشاگر رو معطل نمی کرد .
بازیها اکثرا متوسط رو به بالا , آقای کاراگاه عالی بودن , خانم تیرانداز همون همیشگی و خاطره اسدی هم بهتر از انتظار .
در مجموع نمایش بدی نبود هرچند تو همه زمینه ها خیلی میتونست بهتر باشه
صدای دسته عزاداری و طبل و دهل که از خیابون میومد هم اتفاق جالبی بود که آخر اجرا تجربه کردیم و بهتره من دیگه چیزی نگم
خداقوت