نظر شما از دید من محترم است. ولی نکته ای که وجود دارد، برای ساخت یک اثر نمایشی، همیشه باید سطح تفکر جامعه و همینطور تمایل جامعه را نیز در نظر گرفت. همیشه قرار نیست هملت روی صحنه با یک مونولوگ متکلف به جنون برسد یا ادیپ شهریار کاسه ی چشم تهی کند تا بتوان با تماشاگر ارتباط برقرار کرد. همیشه هم یک اثر نمایشی در رویال تئاتر لندن به صحنه نمیرود. همیشه هم صحنه های اجرا را در رویال آلبرت هال نمیسازند.
هدف یک نمایش همیشه برقراری ارتباط است و هدف از این برقراری ارتباط همیشه ایجاد تاثیر مثبت و سازنده روی تماشاگر است، حتی گاهی لازم است در قالب ساده ترین زبانها و طنز، توجه تماشاگری را که ذهنش درگیر روزمرگی های خویش است به نمایشنامه جلب کرد.
از دیدگاه من، نمایش سوسمار، در عین نگاه طنزی که به یک پدیده اجتماعی روز داشته است، رگ و ریشه های فانتزی را در ذهن تماشاگر فعال می کند، حتی با همان اجراهای ساده و المانهای پایه، حداقل آن این است که یک ساعت هم که شده انسان را از روزمرگی خودش بیرون می کشد و باعث میشود به سوسماری فکر کند که شاید خیلی شبیه خودش است، شاید اصلا خودش باشد ....

درسته , البته و متاسفانه در مورد من این تاثیر سازنده رو نداشت و درگیرم نکرد , ولی مسلما به قول شما قرار نیست تمام اجراها همسو با سلیقه و نگاه تمامی مخاطبان باشه . در هر صورت با وجود اینکه تجربه خوبی برای من نبود اما از دیدنش پشیمون هم نیستم .