یه سوژه تلخ و البته عالی , بقیه چیزها متوسط .
به نظرم مشکل از متن بود , یه خورده زیادی غلو داشت و باور پذیری قصه رو کم میکرد . هرچند که در ایجاد حس ترحم و برانگیختن احساسات تماشاگر موفق شد .
ظاهرا فقط رو درخشش بهنام شرفی و خانم رفیع حساب شده بود . بازی جناب شرفی مثل همیشه خوب بود و برای من جذاب و دوست داشتنی ( البته من بازیهای نمایشهای قبلی امسالش رو بیشتر می پسندم ) خانم رفیع هم با اینکه تا حالا کاری ازشون ندیده بودم بالاتر از حد انتظار بود .
طراحی صحنه خیلی خوب و جذاب بود . نور یه خورده بی برنامه بود و احساس میشد برای خالی نبودن عریضه کم و زیاد میشه . اجرا چند تا سکته طولانی داشت که کار رو از ریتم انداخت .
یکی از نکات جالب نمایش حضور با اعتماد به نفس , نفس بازغی بود , یه جورایی خیلی زود داره از زیر سایه پدر و مادر خارج میشه و فکر کنم تا چند سال دیگه یه باران کوثری یا پگاه آهنگرانی دیگه تحویل بگیریم و این جای خوشحالی داره .
در هر صورت کاری نیست بخوام قسمتون بدم ببینید , هرچند دیدنش خالی از لطف هم نبود و صد البته از تجربه اش راضی ام .
موفق باشید